Πάνος Παναγιωτούνης -Τρία ποιήματα

 Ηράκλειτος

Στην Έφεσο

πρωινό με την αδρή

συντροφιά ενός καυτού 

ήλιου, γιομάτου παιχνίδι,

είδα

τον Ηράκλειτο

να παίζει πεσσούς

με τα παιδιά.

-Φίλε, μου είπε

- Τα πάντα ρει

και ουδέν μένει...

Με ξέχασε μετά

στο παιχνίδι του...

Ρει

Τα πάντα ρει,

οι κόσμοι της γης

του σύμπαντος τα πυκνά

νέφη άστρων.

Ρει ο πλούτος κι η

κακήροη δόξα

η ομορφιά κι η οξύθυμη

ασκήμια τα πετεινά

κι η φωτιά.

Οι πλανήτες

πλάνητες ρέουν

στο άχρονο μέλλον,

καθώς κι εγώ στο

βύθισμα του χαοτικού

άναρχου χρόνου,

ανεπαίσθητα

 βυθώ...

Ο παππούς μου

Ο παππούς άφησε

την φραγκοσυκιά και την πέτρα,

κατέβηκε στο Λιμάνι

κοντά στο παραγάδι και το δίχτυ,

με την φουρτούνα στην ψυχή

και τα χέρια.

Ο παππούς

ψηλός Μανιάτης

από ίσκρα, πίσα και χώμα,

έφκιανε σκαριά και τέκνα

μακρυά απ' τους πύργους

στα λιμάνια του κόσμου.

Έτσι γεννήθηκα εγώ

ταξιδευτής.

Πηγή: Μεγάλη Πελοποννησιακή Λογοτεχνική Ανθολογία (Πεζογραφία-Ποίηση), τ. Γ' , Αθήνα: Οργανισμός Πελοποννησιακών Εκδόσεων «Η Βιβλιοεμπορική» 1995.