Paul Verlaine-Φθινοπωρινό Τραγούδι

 Chanson d’automne

Les sanglots longs

Des violons

De l’automne

Blessent mon coeur

D’une langueur

Monotone.

Tout suffocant

Et blême, quand

Sonne l’heure,

Je me souviens

Des jours anciens

Et je pleure;

Et je m’en vais

Au vent mauvais

Qui m’emporte

Deçà, delà,

Pareil à la

Feuille morte.

Paul Verlaine, Poèmes saturniens

Φθινοπωρινό Τραγούδι

Οι μακρόσυρτοι θρήνοι

Των φθινοπωρινών

Βιολιών

Πληγώνουν την καρδιά μου

Με μονότονη

Θλίψη.

Ασφυκτιώντας

Και χλωμός, όταν

Σημαίνει η ώρα,

Αναπολώ

Τις μέρες τις παλιές

Και κλαίω.

Κι αφήνομαι

Στον κακό άνεμο

Που με παρασέρνει

Εδώ κι εκεί

Σαν νεκρό

Φύλλο.

Μετάφραση: Τρύφων Ευαγγελίδης