Μνησίκακο είναι το παράλογο
Σαν θαύμα φανερώνεται κι όσο ζορίζει
το λογικό να το δεχτεί
κάποια στιγμή ενδίδουμε
κι εκπίπτει η απιστία με δυσπιστία
πες από πλήξη πες από διάθεση για περιπέτεια
Χαμογελάμε εν εαυτοις
κι αυτό είναι η καταστροφή μας
Το δύσπιστο χαμόγελο
το αστόχαστο μισάνοιγμα της πόρτας
το ράγισμα του είναι μας από όπου το παράλογο
εισδύει κι απλώνει ρίζες μέσα μας
σιγά σιγά σαρκώνεται σε καθημερινότητα
καμώνεται πως πίστεψε ότι τάχα το πιστέψαμε
- το συνηθίζουμε κι εμείς σαν αυτονόητο στη ζωή μας
έτσι αντέχοντας και ψευτοαντέχοντας
βάσανα και διλήμματα της σάρκας και του νου
Ώσπου έρχεται μια μέρα που άξαφνα αναστρέφεται μαζεύει
τις ρίζες του από μέσα μας και μας εγκαταλείπει στο έλεος του
κενού
Τότε, μια παγωνιά σε διαπερνάει κι ένα τρίξιμο
γυρνάς, βλέπεις την πόρτα μισάνοιχτη
- εκείνο το δύσπιστο χαμόγελο που το ΄χες πια ξεχάσει
«δε γέλασα…» φωνάζεις μες στον τρόμο σου
μα αυτό, μνησίκακο και μοχθηρό, σου το θυμίζει
«Ουχί, αλλά εγέλασες…»
Α, πόσα χρόνια η πόρτα ήταν μισάνοιχτη
πόσον καιρό το τρίξιμό της ασταμάτητο
κι εσύ δεν το ΄νιωθες – έκανες πως δεν το ΄νιωθες…-
ψευτοπιστεύοντας και ψευτοαντέχοντας
το τίποτε της ζωής.
Δεν είμαστε παρά τριγμός
το φρικαλέο τρίξιμο του εν εαυτοις χαμόγελου
το τρίξιμο της κλίνης του έρωτα
και του ξυλάρμενου του καραβιού που μας τραβάει στα σκότη
το τρίξιμο των λέξεων
στο έλεος του κενού
Γιατί, ό,τι μας δόθηκε δεν ήταν παρά μόνο
η στέρηση
κι η απώλεια
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου