Γιόχαν Γκαίτε - Δύο ποιήματα

Νυχτερινό Τραγούδι

Σαν θα κοιμάσαι στο μαξιλάρι

Άκουσε λίγο, για μια στιγμή

Πως παίζει η λύρα μου με το δοξάρι

Κοιμήσου! Τι άλλο θες πιο πολύ;

Παίζει η λύρα μου με το δοξάρι

Πως ο Ουρανός γλυκά ευλογεί

Το αιώνιο συναίσθημα, τη θεία χάρη

Κοιμήσου! Τι άλλο θες πιο πολύ;

Το θείο συναίσθημα, η θεία χάρη

Που μ’ ανεβάζει ψηλά την ψυχή

Μακριά απ’ τα γήινα χθόνια βάρη

Κοιμήσου! Τι άλλο θες πιο πολύ;

Μακριά απ’ τα γήινα χθόνια βάρη

Η μορφή σου με προσκαλεί

Δεμένος με τη δροσιά που ‘χεις πάρει

Κοιμήσου! Τι άλλο θες πιο πολύ;

Δεμένος με τη δροσιά που ‘χεις πάρει

Σου μιλώ – στ’ όνειρό σου – στ’ αυτί

Αχ! Στο απαλό σου το μαξιλάρι

Κοιμήσου! Τι άλλο θες πιο πολύ;

*

Ο Ξωτικοβασιλιάς

Ποιος μες στην άγρια νυχτιά σαν άνεμος καλπάζει;

Ένας πατέρας που τον γιο του αγκαλιά κρατά

Κρατάει το αγόρι του σφιχτά και το σκεπάζει

Με ασφάλεια και θαλπωρή, ήρεμα και ζεστά

Γιε μου, γιατί το πρόσωπο σου κρύβεις μ’ αηδία;

Πατέρα μου, δεν είδες τον Ξωτικοβασιλιά;

Δεν πρόσεξες το στέμμα του, το σκήπτρο, τον μανδύα;

Είναι η ομίχλη μοναχά, μόνο η συννεφιά

Έλα μαζί να φύγουμε αγόρι μου καλό

Έλα και τα πιο όμορφα θα παίξουμε παιχνίδια

Άνθη γλυκά, πολύχρωμα στολίζουν τον γιαλό

Και θα σου ‘δώσει η μάνα μου, ολόχρυσα στολίδια

Πατέρα μου δεν πρόσεξες; Δεν άκουσες πατέρα;

Ο βασιλιάς των Ξωτικών μιλάει μες στη βραδιά

Ησύχασε αγόρι μου, άκουσες τον αέρα

Που πιάστηκε στις φυλλωσιές και τρέμουν τα κλαδιά

Η πιο όμορφη κόρη μου πιστά σε περιμένει

Θέλεις, αγόρι μου γλυκό, με μένανε να ‘ρθεις;

Κι ένα τραγούδι θα σου πει με μουσική θλιμμένη

Και θα χορέψει ένα χορό μέχρι να κοιμηθείς

Πατέρα μου, Πατέρα μου, στ’αλήθεια δεν κοιτάζεις

Οι κόρες Του, τα ξωτικά μου ρίχνουνε ματιές

Αγόρι μου, Αγόρι μου, σου λέω μην τρομάζεις

Είναι μονάχα οι σκιές που ρίχνουν οι ιτιές

Σε αγαπώ τόσο πολύ, πανέμορφό μου αγόρι

Πατέρα μου ο Βασιλιάς πλησίασε ξανά

Θα ‘ρθεις μαζί μου κι αν δεν θες θα έρθεις με το ζόρι

Με πλήγωσε ο Βασιλιάς, και η πληγή πονά

Τρομάζει ο πατέρας του, στον έρημο το δρόμο

Κρατάει το παιδί σφιχτά και τρέχει πιο γοργά

Κι έφτασε στο καλύβι του μ’ ένα μεγάλο τρόμο

Μα το παιδί του πέθανε κι είναι πολύ αργά

Mετάφραση: Ανδρέας Αντωνίου

Αναδημοσίευση από:https://www.vakxikon.gr/%CE%B3%CE%B9%CF%8C%CF%87%CE%B1%CE%BD-%CE%B3%CE%BA%CE%B1%CE%AF%CF%84%CE%B5-%CE%B4%CF%8D%CE%BF-%CF%80%CE%BF%CE%B9%CE%AE%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%B1/