Γιάννης Ρίτσος-[Μπελογιάννης]

 

Μήπως με σένα Μπελογιάννη σ' αντικαθιστάμε με σιωπηλό
φόρεμα της άνοιξης που παίζει σήμερα τις μαύρες κορδέλες;
Ολα για σένα;... αυτές οι κορνέτες... τα νταούλια;
Ο ήχος της καμπάνας κι ο θόρυβος της συγκέντρωσης
συνέχεια μεγαλώνει.
Ορκίζονται στον τάφο σου οι λαοί όλου του κόσμου.
Μέρα αξέχαστη. Η 30 Μαρτίου είναι αιώνια για την ειρήνη ...
... Ανάβεις την ελπίδας στις καρδιές εκατομμυρίων ανθρώπων.
Ανάβεις τ' άστρα τ' ουρανού του κόσμου
στους σκεπασμένους τόπους με κόκαλα, πεδιάδες!
Συ μας έμαθες, πώς πρέπει να ζούμε
πώς, μ' αξιοπρέπεια, να πεθαίνουμε.
Μ' αυτό το γαρούφαλο σαν με το κλειδί
άνοιξες την πόρτα της Αθανασίας.
Με το χαμόγελό σου, φώτισες τον κόσμο όλο
για να μην κατέβει η νύχτα στη γη!».