Τ’ αξέχαστο το δειλινό που σου έστησα καρτέρι,
και που μονάχη γύρευες να βρεις το μονοπάτι,
θυμάσαι πώς σε τράβηξα στ’ αγαπημένα μέρη;…
Εγώ γεμάτος έρωτα. Εσύ χαρές γεμάτη.
Τα πράσινα χαμόδεντρα στο πλάι τους μας δεχτήκαν…
Και την αυγή που διάβαινα τα είδα που είχαν ανθίσει,
κ’ είπα: Τα τόσα γέλια σου, καλή, δεν εχαθήκαν·
τα κλωναράκια αποβραδίς τάχουν εδώ κρατήσει.
Πηγή: Ανθολογία Η.Ν. Αποστολίδη 1708-1940, εκδ. Βιβλιοπωλείο της Εστίας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου