Τάσος Σπυρόπουλος-[άτιτλο]

Κρυώνω.Τα ρούχα μου τρύπησαν.

Δώστε μου ένα χαμόγελο να ρίξω στη πλάτη μου.

Καλοί μου άνθρωποι δε με ξέρετε.

Τ΄όνομα μου δεν το γράψανε ποτέ οι εφημερίδες,

δεν κατάφερα να γίνω ήρωας

όλο κι όλο όταν κάποτε με ρώτησαν τι είμαι είπα, άνθρωπος

Έτσι με ρίξανε εδώ πάνε από τότε δέκα χρόνια.

και τα ρούχα μου τρύπησαν,Κρυώνω.

Έχω μια θέση στο αντίσκηνο. Μετρείστε.

Οι σύντροφοι μου εννιά,πλάι σε μένα,

ένας ανθρακωρύχος φτύνει,κάποιος κοιμάται,

άλλοι διαβάζουν κι εγώ ανάβω τη λάμπα μου και γράφω.

είχε δυο μάτια γαλανά.....

Σβήνω το χρώμα,σβήνω τα μάτια,όχι δεν είναι αυτό.

Όταν κάθε στιγμή βάνουν σημάδι στην καρδιά σου,

όταν κρυώνεις,η αγαπημένη παραχωρεί τη θέση της,

γίνεται ένα παιδί με δακρυσμένα μάτια

γίνεται μια μάνα με μαύρο τσεμπέρι,κι ύστερα γίνεται

ο κόσμος που ξεχύνεται στους δρόμους με υψωμένα λάβαρα

Διαβάστε.

Ειρήνη, Ειρήνη

δεν κρυώνω.