Ζούμε καλά
σ’ αυτό το απόμακρο νεκροταφείο.
Στους ευάερους τάφους
κάνουμε πρόβες ξαπλωμένοι
ενώ φυσάει από παντού ζωή
και μας γεμίζει νιάτα.
Όταν τελειώνει η πρόβα σηκωνόμαστε
γεμάτοι αισιοδοξία και δύναμη. Αύριο πάλι.
Οι πρόβες συνεχίζονται επ’ αόριστον
και μας μικραίνουν
σιγά σιγά ξαναγυρίζουμε στη γέννησή μας
και παραδινόμαστε
ετοιμοθάνατα νεογέννητα
γεμάτα σφρίγος.
Ζούμε καλά
σ’ αυτό το απόμερο νεκροταφείο.
Ποτέ σας δεν θα μάθετε
πώς μεγαλώνει ένας άνθρωπος
σε βρέφος
που δεν κλαίει.
Από τη συλλογή «Στα ξένα», 2001
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου