Guillaume Apollinaire-Η όμορφη κοκκινομάλλα

Η όμορφη κοκκινομάλλα

Ἰδού ἐγώ ἐνώπιον ὅλων ἕνας ἄνθρωπος γεμάτος αἰσθήσεις

Γνωρίζοντας τή ζωή κι ἀπό θάνατο ὅσα μπορεῖ νά γνωρίζει ἕνας ζωντανός

Ἔχοντας δοκιμάσει τίς πίκρες καί τίς χαρές τοῦ ἔρωτα

Ξέροντας μερικές φορές νά ἐπιβάλλει τίς ἰδέες του

Γνωρίζοντας κάμποσες γλῶσσες

Ἔχοντας ταξιδέψει ἀρκετά

Ἔχοντας δεῖ τόν πόλεμο στό πυροβολικό καί στό πεζικό

Πληγωμένοςστό κεφάλι καί τρυπανισμένος ὕστερα ἀπό τό χλωροφόρμιο

Ἔχοντας χάσει τούς καλύτερους φίλους του στό φριχτό ἀγώνα

Ξέρω ἀπό τά παλιά καί τά καινούργιαὅσα μποροῦσε νά ξέρει κι ἀπ᾿ τά δυό ἕνας ἄντρας μόνος

Καί χωρίς ν᾿ ἀνησυχῶ τώρα γι᾿ αὐτόν τόν πόλεμο

Μεταξύ μας καί γιά μᾶς φίλοι μου

Κρίνω τή μακρά τούτη διαμάχη τῆς παράδοσης καί τῆ ἐφεύρεσης

Τῆς Τάξης τῆς Περιπέτειας

Σεῖς πού τό στόμα σας εἶναι πλασμένοκατ᾿ εἰκόνα τοῦ στόματος τοῦ Θεοῦ

Στόμα πού εἶναι ἡ τάξη ἡ ἴδια

Νά εἶστε ἐπιεικεῖς ὅταν μᾶς συγκρίνετε

Μ᾿ ἐκείνους πού ὑπῆρξαν ἡ ἐντέλεια τῆς τάξης

Ἐμᾶς πού ζητοῦμε παντοῦ τήν περιπέτεια

Δέν εἴμαστε ἐχθροί σας

Θέλουμε νά σας δώσουμε ἀπέραντες καί παράξενες περιοχές

Ἐκεῖ πού τ' ἀνθισμένο μυστήριο προσφέρεται σέ κεῖνον πού θέλει νά τό δρέψει

Ὑπάρχουν ἐκεῖ καινούργιες φωτιές χρώματα πού δέν τά ἔχει δεῖ μάτι ποτέ

Χιλιάδεςἀστάθμητα φαντάσματα

Πού δέν πρέπει νά τά δώσουμε ὑπόσταση

Θέλουμε νά ἐξερευνήσουμε τήν καλοσύνη τεράστια χώρα ὅπου ὄλα σιγοῦν

Ὑπάρχει ἀκόμη ὁ χρόνος πού μποροῦμε νά ἀποδιώξουμε ἤ νά ξαναφέρουμε

Οἶκτο γιά μᾶς πού μαχόμαστε πάντοτε στά σύνορα

Τοῦ ἀπεριόριστου καί τοῦ μέλλοντος

Οἶκτο γιά τά σφάλματά μας οἶκτο γιά τά κρίματά μας

Ἰδού ἔρχεται τό θέρος ἡ βίαιη ἐποχή

Καί ἡ νεότης μου εἶναι νεκρή καθώς καί ἡ ἄνοιξη

Ὤ ἤλιε εἶναι καιρός τοῦ φλογεροῦ Λόγου

Καί καρτερῶ

Νά τόν ἀκολουθῶ πάντοτε τή γλυκειά κι ἀρχοντική μορφή

Πού παίρνει γιά νά τόν ἀγαπῶ μονάχα

Ἔρχεται καί μέ τραβᾶ ὅπως τό σίδερο ὁ μαγνήτης

Ἔχει τή γοητευρική θωριά

Μιᾶς ἀξιολάτρευτης κοκκινομάλλας

Τά μαλλιάτης εἶναι θά ᾿λεγες ἀπό χρυσάφι

Μιά ὄμορφη ἀστραπή πού θά διαρκεῖ

Ἤ τοῦτες οἱ φλόγες πού κορδώνονται

μέσα στά ρόδα πού μαραίνονται τά εὔοσμα

Ὅμως γελᾶστε γελᾶστε μέ μένα

Ἄνθρωποι ὅλου τοῦ κόσμου καί ἰδιαίτερα οἱ τριγύρω μου

Γιατί ὑπάρχουν τόσα πράγματα πού δέν τολμῶ νά σα[ς πῶ

Τόσα πράγματα πού δέ μ᾿ ἀφήνετε νά πῶ

Λυπηθεῖτε με

Γκιγιώμ Ἀπολλιναίρ, μετάφραση Κλεῖτος Κύρου «Ξένες φωνές», Κέδρος, Ἀθήνα 1979, σ. 207.

..............................................................................................................................................................................................

Η κόκκινη ομορφιά (La Jolie Rousse)

Στέκομαι εδώ μπροστά σε όλους ένας άνδρας σοβαρός
Γνωρίζοντας τη ζωή και από τον θάνατο ό,τι μπορεί να ξέρει ένας ζωντανός
Έχοντας περάσει τις λύπες και τις χαρές του έρωτα
Έχοντας μάθει πώς να επιβάλει τις ιδέες του κάποιες φορές
Γνωρίζοντας αρκετές γλώσσες
Έχοντας ταξιδέψει αρκετά
Έχοντας ζήσει τον πόλεμο στο Πυροβολικό και στο Πεζικό
Έχοντας τραυματιστεί και εγχειριστεί στο κεφάλι
Έχοντας χάσει τους καλύτερούς του φίλους στη φρίκη της μάχης
Ξέρω όσα ένας άνθρωπος μπορεί να ξέρει απ' τα παλιά κι απ' τα καινούργια
Και χωρίς να μ' απασχολεί αυτός ο πόλεμος σήμερα
Ανάμεσά σας και για σας φίλοι μου
Κρίνω τη μακρά διαμάχη μεταξύ της παράδοσης και της επινόησης
                          Της Τάξης και της Περιπέτειας

 
Εσείς που το στόμα σας είναι φτιαγμένο κατ' εικόνα του Θεού
Στόμα που είναι τάξη από μόνο του
Να είστε επιεικείς όταν μας συγκρίνετε
Με εκείνους που ήσαν η τελειότητα της τάξης
Εμάς που παντού την περιπέτεια αναζητούμε

Δεν είμαστε εχθροί σας
Να σας χαρίσουμε θέλουμε απέραντες και παράξενες περιοχές
Όπου το μυστήριο σαν άνθος προσφέρεται σ' εκείνους που θέλουν να το δρέψουν
Υπάρχουν εκεί καινούργιες φωτιές και χρώματα που δεν τα 'δες ποτέ
Χιλιάδες άπιαστες φαντασιώσεις
Που πρέπει να τους δώσουμε υπόσταση πραγματική
Θέλουμε να εξερευνήσουμε την απέραντη χώρα της καλοσύνης
     όπου τα πάντα είναι σιωπηλά
Υπάρχει ο καιρός να βγεις στο κυνήγι και ο καιρός να γυρίσεις σπίτι
Τον οίκτο σας για μας που πολεμούμε πάντα στα όρια
Του απεριόριστου και του μελλοντικού
Τον οίκτο σας για τα λάθη μας τον οίκτο σας για τις αμαρτίες μας

Να λοιπόν έρχεται το καλοκαίρι η βίαιη εποχή
Κι η νιότη μου έχει χαθεί όπως η άνοιξη
Ω Ήλιε είν' η εποχή του πυρωμένου Λόγου
                          Κι εγώ περιμένω
Να ακολουθήσω τις ευγενικές και απαλές μορφές της
Για να μπορέσω μόνο να την αγαπήσω
Έρχεται και με τραβάει όπως ο μαγνήτης το σίδερο
                          Όμορφη στην όψη
                          Σαν μια αξιέραστη κοκκινομάλλα

Τα μαλλιά της χρυσά μπορεί κανείς να πει
Μια ωραία λάμψη που διαρκεί
που οι φλόγες της αγέρωχα πορεύονται
μες στα άνθη που μαραίνονται


Αλλά εντάξει γελάστε, γελάστε μαζί μου
Όπου κι αν είστε και ειδικά αν είστε από δω
Γιατί υπάρχουν τόσα πράγματα που δεν τολμώ να σας πω
Τόσα πολλά πράγματα που δεν θα μ' αφήνατε να πω
Δείξτε λοιπόν έλεος για μένα

* * * 

 

 

 

 

Με το συγκεκριμένο ποίημα κλείνει η συλλογή Calligrammes η οποία κυκλοφόρησε λίγο μετά τον θάνατο του Απολλιναίρ, τον Νοέμβριο του 1918. (Ψηφιακά διαθέσιμη εδώ και το ποίημα στη σελίδα 198)

Μετάφραση-κείμενο: ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΦΡΑΝΤΖΗΣ

 

Πηγές:

https://www.facebook.com/permalink.php?story_fbid=738458777032209&id=100026042801493

https://www.kommon.gr/politismos/item/1694-i-kokkini-omorfia-ena-poiima-tou-gygiom-apollinair