Walt Whitman-Το τραγούδι του ανοιχτού δρόμου

• 
  
  Πεζός και ξένοιαστος παίρνω τον ανοιχτό δρόμο,
  Είμαι υγιής και ελεύθερος, ο κόσμος απλώνεται μπροστά μου,
  Ο μακρύς χωματόδρομος μπροστά μου όπου διαλέξω εγώ με πάει.

  Εφεξής δεν ζητώ τύχη καλή, εγώ ο ίδιος είμαι τύχη καλή,
  Εφεξής δεν κλαψουρίζω πια, δεν αναβάλω πια, δεν έχω ανάγκη τίποτα,
  Αφήνω πίσω μου τις γκρίνιες των χώρων των κλειστών, τις βιβλιοθήκες, τα παράπονα και τις επικρίσεις,
  Δυνατός και χαρούμενος ταξιδεύω στον ανοιχτό δρόμο.

  Η γη μού είναι αρκετή,
  Δεν θέλω πιο κοντά μου τους αστερισμούς,
  Ξέρω πως είναι πολύ καλά εκεί που βρίσκονται,
  Ξέρω πως επαρκούν γι’ αυτούς που εκεί ανήκουν.

  (Μαζί μου πάντα κουβαλώ τα παλιά μου αγαπημένα φορτία,
  Κουβαλώ γυναίκες και άντρες, τους κουβαλώ μαζί μου όπου κι αν πάω,
  Κι ορκίζομαι πως μου είναι αδύνατον να τους ξεφορτωθώ,
  Είμαι γεμάτος απ’ αυτούς, και κάποτε κι εγώ θα τους γεμίσω.)

  Walt Whitman (31 Μαίου 1819 - 26 Μαρτίου 1892), Φύλλα χλόης, μτφρ.: Κατερίνα Ηλιοπούλου - Ελένη Ηλιοπούλου, Εκδόσεις Κέδρος