Ανάμεσα στο πρόσωπό σου και στο πρόσωπό μου,
έν’ ατέλειωτο πέλαγος.
Ανάμεσα στο βλέμμα σου και στο βλέμμα μου,
αστείρευτη θλίψη.
Μένεις πάντοτε η ξένη σιωπή,
η ανέγγιχτη, η απρόσιτη,
που φέγγει μόνο στο δικό της ύπνο.
Άνεμος δεν υπάρχει να σε φέρει πιο κοντά.
Χωριστά η ψυχή σου απ’ την ψυχή μου
βουλιάζει στην πυκνή τη μοναξιά.
Κι είναι γυμνά τα όνειρά μου ─ δεν έχουν καθρέφτη
να πάρουν μορφή, σάρκα δεν έχουν να ντυθούν
δίχως τα όνειρά σου.
Νίκος Παπάνας, Πρώτη δημοτικού και άλλα, Αθήνα: Ιωλκός 2019.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου