Είναι να μη σου τύχει
να κόψεις το χέρι σου κόβοντας ένα λεμόνι.
Το τυχαίο είναι το βαρύτερο πεπρωμένο.
Μια ιδέα παραπάνω οξύτητα
σε βγάζει σε καινούργιες μοναξιές,
ποδαρικά στους βάλτους τα μεσάνυχτα,
με μια ολόγυμνη αγκαλιά τσουκνίδες -ερωτευμένη πέρα-
το μόνο ξόρκι σου που πνίγεται
μες στα ρηχά μιας ανταπόκρισης.
Δεν απορώ καθόλου που προτίμησες τις γάτες, τα κοράκια.
Αν μή τι άλλο, το μαύρο προσφέρει εχεμύθεια.
Μπορείς ακόμα και να γδυθείς.
Η γύμνια είναι μια τέχνη σκοτεινή,
έχει φεγγάρια που γεμίζουν χειροκίνητα.
Είναι μια υγρή μηχανική,
έτσι εξηγείται και το πάθος για σκουπόξυλα.
Οι πιο περήφανες παρθενιές
δίνονται τρομερά απροσδόκητα.
Αυτό, να ξέρεις, ενοχλεί. Σου μέλλονται δεινά πισθάγκωνα.
Κι εγώ δεν έχω ούτε ένα στίχο να σώζει απ' τη φωτιά.
(Ίσως μόνο δύο-τρεις για το κοινό κρυολόγημα.)
Εξυπερύ Σημαίνει Χάνομαι
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου