Γιάννης Βαρβέρης - Αναπήρων πολέμου

Είπες να κλείσω το φως
Όμως αν τύχει και κοπεί το ρεύμα
και δεν πάρουμε είδηση
και μείνω ή μείνεις μέσα στο δωμάτιο
μόνος αγωγός του ηλεκτρισμού;
Άσε αναμμένο σε παρακαλώ
αυτό το σίγουρο σκοτάδι.

Γρίλιες λοξές, κάγκελα της κοιλιάς σου.
Αργά διαλύονται σα θαύμα με το βράδυ.
Έτσι γλυκά αλλάζω φυλακή.

Εσύ με το κορμί μου στο σκοτεινό εργαστήρι μας
της αγγειοπλαστικής.
Εγώ μ’ ένα κερί έξω απ’ την πόρτα
αναποφάσιστος.

Μες στο σκοτάδι χάνουμε το ένα μας χέρι
Σέρνεται στο χαλί, στους τοίχους στα έπιπλα
και τα μαθαίνει να χαϊδεύουν με τον τρόπο τους
τα σώματά μας.

Μες στο σκοτάδι πάλι απόψε πίστεψα
πως είμαι εγώ για σένα.
Κι εσύ όπως πάντα πίστεψες
το ίδιο για μένα.
Μόνο η πνιγμένη λάμπα ξέρει.

Σβήνω το φως. Να μη μιλάς.
Μην ανασαίνεις.
Βεβαίως δεν πρόκειται για υποβολή
καθώς σ’ αφήνω να νομίζεις.
Επάνω σου μαθαίνω κι εξασκώ
το φάντασμά σου.

Όταν δεν έχει μείνει σάρκα πια
παρά στον αέρα μόνο
τα ούλα μας να στάζουν
ανασηκώνεται η αγάπη
κι ανάβει το φως απαλά.

Τι να το κάνω εγώ
το φως ή το σκοτάδι;
Ένας τυφλός δεν έχει επιλογή.
Πάει σα σκυλί
ξοπίσω απ’ το σκυλί του.


Γιάννης Βαρβέρης, Αναπήρων πολέμου, Εκδ. Ύψιλον, 1982

και Ποιήματα Α’ 1975-1996, εκδόσεις Κέδρος, 2000.