Και μέσα μου το κύμα φουσκώνει∙ σηκώνεται∙ λυγίζει τη ράχη του. Για άλλη μια φορά νιώθω μια επιθυμία να φουντώνει, να ορθώνεται σαν το περήφανο άλογο που ο καβαλάρης του το κεντρίζει κι ύστερα το συγκρατεί. Ποιον εχθρό βλέπουμε τώρα να προχωράει καταπάνω μας, εγώ κι εσύ άλογό μου, καθώς στεκόμαστε και χτυπάμε την οπλή στο πεζοδρόμιο; Το θάνατο. Ο θάνατος είναι ο εχθρός. Ενάντια στο θάνατο καλπάζω με το ακόντιο μπροστά και τα μαλλιά μου ν’ ανεμίζουν, σαν νέο παιδί, σαν τον Πάρσιφαλ που κάλπαζε στην Ινδία. Χώνω βαθιά τα σπιρούνια στ’ άλογό μου. Καταπάνω σου θα ορμήσω, ανένδοτος κι ανυποχώρητος, Θάνατε!
Τα κύματα έσπαγαν στην αμμουδιά.
Βιρτζίνια Γουλφ, Τα κύματα, μτφρ. Άρης Μπερλής
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου