Η ζωή εδώ και τώρα.
Παράσταση δίχως πρόβα.
Σώμα δίχως δοκιμή
Κεφάλι δίχως περίσκεψη.
Δεν ξέρω το ρόλο που παίζω.
Ξέρω μόνο ότι είναι δικός μου, δεν ανταλλάσσεται.
Την υπόθεση του έργου
πρέπει να τη μαντεύω κατευθείαν στη σκηνή.
Μίζερα προετοιμασμένη για την τιμή της ζωής,
μετά βίας αντέχω τον επιβεβλημένο ρυθμό της δράσης.
Αυτοσχεδιάζω, παρότι σιχαίνομαι τους αυτοσχεδιασμούς.
Σε κάθε βήμα σκοντάφτω στην άγνοια των πραγμάτων.
Οι τρόποι μου αποπνέουν επαρχιώτικη αύρα.
Τα ένστικτά μου ερασιτεχνικά.
Το τρακ όσο με δικαιολογεί άλλο τόσο με ταπεινώνει.
Τα ελαφρυντικά περιστατικά μού πέφτουν βαριά.
Λέξεις και αντανακλαστικά που δεν μπορείς να τα πάρεις πίσω,
μη καταμετρημένα ως το τέλος άστρα,
χαρακτήρας σαν βιαστικά κουμπωμένο παλτό -
ιδού οι θλιβερές συνέπειες όλης αυτής της βιασύνης.
Τουλάχιστον να μπορούσα να προβάρω μια Τετάρτη εκ των προτέρων,
ή έστω μια Πέμπτη να την επαναλάβω ακόμη μια φορά!
Ενώ έρχεται ήδη η Παρασκευή, με ένα άγνωστο σ' εμένα σενάριο.
Είναι δίκαιο αυτό; - ρωτώ
(με μια βραχνάδα στη φωνή,
γιατί δεν μ' άφησαν καν να ξεροβήξω στα παρασκήνια).
Απατηλή είναι η σκέψη ότι πρόκειται μόνο για μια βιαστική εξέταση
την οποία δίνω σε έναν πρόχειρο χώρο. Όχι.
Στέκομαι στη μέση της σκηνής και βλέπω πόσο γερή είναι.
Με εντυπωσιάζει η ακρίβεια όλου του σκηνικού διακόσμου.
Η μηχανή περιστροφής δουλεύει εδώ και πολύ καιρό.
Έχουν ανάψει ακόμη και τα πιο μακρινά νεφελώματα.
Ω, δεν αμφιβάλλω πως αυτό εδώ είναι η πρεμιέρα.
Και ό,τι και να πράξω
θα μετουσιωθεί για πάντα σ' αυτό που έχω πράξει.
Από την ομώνυμη συλλογή (μτφ. Μπεάτα Ζούλκιεβιτς, εκδ. Καστανιώτης, α' έκδοση Μάιος 2021).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου