Κλείτος Κύρου - Το κορίτσι που ζητούσε λίγο φεγγάρι λίγη θάλασσα και λίγη μουσική μες στην καρδιά της

Μια μέρα θα μας κλάψουν οι αγριοδαμασκηνιές
Και τα κορίτσια που ποθήσαμε
Σεμνά θα μας θρηνήσουν
Υπήρξαμε παράφοροι κι εμείς εραστές
Και δείχναμε στις άγουρες κοπέλες
Το ανήλιαγο τρικύμισμα της σάρκας
Στους όμορφους ίσκιους της οδού Ελιμίας
Βαδίζαμε χεραγκαλιά
Τα μαλλιά μας μπλεγμένα θανάσιμα
Και τα χείλια της τ’ άλικα
Στέλναν μηνύματα ριγηλά
Στις ομοιόμορφες οικοδομές και πάνω στις στέγες
Ήταν ψηλή
Και σειούνταν σαν τη λεύκα
Και μίλαγε με τον άνεμο
Κι εμείς ολόμαυροι σαν τη νύχτα
Στεγάζαμε και πνίγαμε τους πόθους της
Αποδήμησε
(Σκεφτήκατε ποτέ σας τι θα πει απαντοχή)
Ξενιτεύτηκε
(Συλλογιστήκατε πως η μνήμη μας είναι τόσο ευαίσθητη)
Κάτω από τοίχους στρωμένους χιλιόμορφη γνώση
Ξεφλουδίζαμε κορμιά τυλιγμένα σε απέριττα ρούχα
Και γευόμασταν τους κρυφούς τους καρπούς
Τώρα νιώθουμε τις παλάμες μας αδειανές
Και χτενίζουμε τις οδυνηρές μας ρυτίδες
Αντικρίζοντας θλιμμένα τ’ ωχρό μας πρόσωπο στον καθρέφτη
Στη σκληράδα της φετινής άνοιξης
Προτάσσουμε μια δέσμη νοσταλγίες
Και κάτι θαμπές αναζητήσεις

Μια μέρα θα μας κλάψουν οι αγριοδαμασκηνιές
Κι αυτή που μας αρνήθηκε
Αργά θα σαλέψει στον άνεμο
Λίγο φεγγάρι και λίγη θάλασσα και λίγη μουσική
Μες στην καρδιά
Και γύρω σου οι ομορφιές πληθαίνουν
Κι είναι τόσο σκληρή η έκφραση

Κι η οδός Ελιμίας καταποντίστηκε στο παρελθόν

Από τη συλλογή Αναζήτηση – Αναμνήσεις μιας αμφίβολης εποχής (1949) του Κλείτου Κύρου

Πηγή: Κλείτος Κύρου, Εν όλω / Συγκομιδή 1943-1997 (1997)

Αναδημοσίευση από: https://thepoetsiloved.wordpress.com/