Δ. Ι. Αντωνίου - [Τόσο γερτή]

Τόσο γερτή, πάθος σε ροή σαν ανθός περασμένο. . .

Μουσική ν' αφίνεσαι στο κοιμισμένο νερό, αγωνία
τον τυφλού ρυθμού στα ωραία παραμύθια.
Ποιος είμαι; ποια είσαι. . .
τι ‘ναι πού καθορίζει μ’ ένα οποιοδήποτε όνομα
ανθρώπινο,
εσένα
πού μάδησες τ' άνθη σε ονειρεμένη φαντασία;
Πάψε! Όσο ρωτάς κλείνουν τα μάτια,
τα λόγια πεθαίνουν στα χείλη. . . Μελωδία!
— άκουσε την με κλειστά τα μάτια,
νιώθοντας τη σιωπή μου.
Ενα τ' αγκάθι της καρδιάς μου!. . .
Μελαγχολική στιγμή της μουσικής
σε κάλεσα
πληθαίνοντας — ως το θάνατο μας, τη στιγμήν ετούτη. . .

Δ.Ι. Αντωνίου, Ποιήματα, Εκδόσεις Σπουδαστήριο Νέου Ελληνισμού, 2009.