«Τα ποιήματά μου εγώ δεν τα γράφω κομματιαστά. Ούτε τα ανακαλύπτω σιγά-σιγά. Το είπα και άλλοτε, μου ξεπηδάνε από μέσα μου μονοκόμματα. Καμιά φορά δύσκολα, αλλά ολόκληρα. Άλλη ιστορία, αν μερικά τα παιδεύω και βδομάδες ολόκληρες, από δω και από κει. Είχα ταξιδέψει, θυμάμαι, ένα καλοκαίρι εκδρομή με τη Γιάννα. Εγώ κλείστηκα και δούλευα τρία ποιήματα μαζί: το “Κύριε”, το “Πράσινο απόγευμα” και το “Καφενείο”. Και τα τρία ταυτόχρονα. Ούτε κατάλαβα αν πήγα και που πήγα εκδρομή: Αίγινα; Πόρος;»«Τον ποιητή τίποτε δεν εγγίζει, ούτε ο χρόνος. Γιατί έχει μέσα του το παιδικό, το γεροντικό και το δαιμονικό συγχρόνως».
*
Κάποτε, λέει, όταν ο Σαχτούρης βρέθηκε στον Πόρο και μπήκε σε ένα κατάστημα, η πωλήτρια μπέρδεψε νεκρούς με ζωντανούς και του απευθύνθηκε ως να ήταν ο άλλος, - "γεια σας, κύριε Εμπειρίκο. Πώς από τον Πόρο;"
(...)Τα ’χασα και βγαίνοντας σ’ ένα πεζούλι ζαλισμένος κάθισα. Έγινε ή το φαντάστηκα; Κι όμως με είπε κυρ Αντρέα και Εμπειρίκο. Εκείνος από την Άνδρο κι εγώ από την Ύδρα, τι δουλειά έχουμε στον Πόρο; σκέφτηκα. Και ο Εμπειρίκος να ’ναι δέκα χρόνια πεθαμένος… Και την ώρα εκείνη πέρασε από μπροστά μου ένα σμάρι από σπουργίτια και πολύχρωμα ποδήλατα να περπατάνε. Έτσι πήγα κι έγραψα το ποίημα που φέρει τ’ όνομά του (...).
*
.Και ο ρυθμός βρίσκεται τόσο στην ποιητική εικόνα, οπτική και ακουστική, όσο στην πραγματικότητα από την οποία πηγάζει η εικόνα. .......Μολονότι " η ποίηση είναι λέξεις", επικοινωνεί πριν από τις λέξεις. Η πιο μαγική, η πιο επικοινωνιακή μορφή λόγου είναι η ποιητική. Και επειδή ακριβώς στην ποίηση δεν ξεχνούμε ποτέ τον εξωλεκτικό κόσμο, η ταύτιση των σημάτων μπορεί να οδηγήσει στην ταύτιση των σημάνσεων.
Ζωή Σαμαρά στην εισαγωγή της στην Ανθολογία: Φωνή από την άλλη ακρογιαλιά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου