Ανοίχτε τα παράθυρα στο φως
οι κάμαρες φαντάζουνε σαν τάφοι,
του ήλιου λαχταράω το χρυσάφι
μέσα στο μαύρο χάος ναυαγός…
Του ήλιου εραστής και νοσταλγός
ποια μοίρα και ποια μπόρα μου το γράφει
γύρω, τριγύρω να με κλειούνε τάφοι
και με τα χέρια σταυρωτά κι’ αργός
κι’ ανήμπορος ν’ αφήνουμαι στη θλίψη
τη θλίψη που ποτέ δε θα μου λείψει
θαρρώντας πως δε χάνετ’ ο καιρός
κι’ αφήνοντας τη φλόγα να με γλύψει…
Δώστε φτερά για ν’ απλωθώ στα ύψη
κι’ ανοίχτε τα παράθυρα στο φως!…
Μάρτιος 1934
Γιώργος Μ. Μυλωνογιάννης (1909-1954)
[Από το βιβλίο του Γιάννη Παπακώστα, Ανοίχτε τα παράθυρα στο φως. Προσεγγίσεις στο ποιητικό και στο κριτικό έργο του Γιώργου Μυλωνογιάννη, Γαβριηλίδης, Αθήνα 2014.]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου