Πάνος Θασίτης - Ποιήματα

 ΒΡΕΧΕΙ

Il pleut des vois de femmes...

G. APOLLINAIRE

Βρέχει απ' το πρωί.

Βρέχει στ' αυτοκίνητα, στα πλαστικά υπόστεγα των δρόμων.

Στο δράκο καπνοσυλλέκτη ψηλά στην ταράτσα

στο λεπρό δάσος με τις αντένες.

Βρέχει και δε βλέπεις τη βροχή

στο γραφείο 405 από βροχή δεν ξέρεις.

Βρέχει έξω από τις αίθουσες των μυστικών συσκέψεων

τους κύλινδρους των στεγνοκαθαριστηρίων έξω.

Βρέχει και δε βρέχεσαι, αδύνατο να βραχείς

να 'ρθεις να περπατήσεις κάτω απ' τη βροχή μαζί μου.

Βρέχει στον τελευταίο σταθμό της βενζίνης, στο χαλασμένο

λάστιχο του φορτηγού

στο νεκροταφείο της ακτής, στην κρεμασμένη θάλασσα

στους πεθαμένους ουρανούς των διυλιστηρίων

στις τρομερές σημαίες των διεθνών εταιρειών.

Βρέχει στους σκουπιδότοπους.

Στ' ασθενοφόρο που σε παίρνει.

*

Βρέχει συνέχεια.

Μήτε φωνές γυναικών

Μήτε τίποτα.

*

ΥΠΟΘΕΣΗ

Όταν βρέχει στο πέλαγος τη νύχτα

ο θόρυβος της βροχής

ενώνεται με τον θόρυβο του νερού.

Πιο ψηλά θα συναντούν τις ροές των πουλιών

τ' ανεπαίσθητο ρεύμα των ψυχών που περνούνε.

( Υπόθεση που διαψεύδεται απ' τα πράγματα ).

*

ΕΙΚΟΝΑ ΓΙΑ ΔΥΟ

Εσύ χάνεσαι όλη μέρα, στο βόμβο που έχουνε χιλιάδες κινητήρες,

στα κυκλικά παραπετάσματα της σκόνης.

Βουλιάζεις πίσω από σειρές μεγάλα σπίτια,

στοές, μεγάλοι δρόμοι που σ' απορροφούν.

"Σταθμός-Χαριλάου" η γραμμή που παίρνεις,

για τη φανταστική δουλειά και το φανταστικό σου σπίτι,

απεγνωσμένα.

*

Το σωστό πρόγραμμα απ' έξω, μια προσωπίδα για τους άλλους.

Για σένα, πιο βαθιά, η σφαγή.

Τ' άσπρο νερό ξαφνικά πορφυρό.

Η παγωνιά φυτρωμένη στα σπλάχνα,

μαύρα μεγάλα χάσματα στο δρόμο, χαμένα όλα τα σημάδια

κι από ψηλά, ο μακρινός βόμβος της καταστροφής.

Σιγή τυλίγει το γυαλί, το κάθε τι που βλέπεις,

χέρια και πόδια και πρόσωπα απομένουν στον αέρα,

σαν την εικόνα στην οθόνη, τη στιγμή που κόβεται η ταινία.

Στο νου πυκνή βροχή σε λιώνει.

*

ΓΡΑΜΜΑ

Περιμένω γράμμα σου, οπωσδήποτε.

Γράμμα πώς είσαι, γενικά.

Πώς τα πας με τη Μαρία και τα παιδιά,

τους παλιούς μας φίλους -αν τους βλέπεις πια.

Πώς τα βολεύεις με τη δουλειά και τις συγκοινωνίες,

αν φτάνουν τα λεφτά, το διαμέρισμα, τ' οξυγόνο,

αν εξασφάλισες σύνταξη

αυθαίρετο και βάρκα στην ακτή.

Αν τουλάχιστον διαβάζεις -τώρα που έπαψες να γράφεις.

Ποια σήριαλ παρακολουθείς, αργά τα βράδια μοναχός

στο σκοτεινό σαλόνι·

( κι αν σου περνά καμιά φορά απ' το νου σαν αστραπή

πως φτάνει -όπου να 'ναι θα φανεί -

και το γελοίο τέλος ).

Πάνος Κ. Θασίτης, Τα ποιήματα, Νεφέλη 2011.

Αναδημοσίευση από:https://www.facebook.com/giorgos.alpogiannis