Σκέψου, για τίποτα να μετανιώνουμε δεν πρέπει, πριν από μένα ο
Ρονσάρ και ο Μπωντλαίρ τραγούδησαν την θλίψη των γερασμένων,
των πεθαμένων γυναικών που περιφρόνησαν την πιο αγνή αγάπη.
Εσύ, νεκρή,
Θα είσαι ωραία, πάντοτε ποθητή.
Εγώ θα έχω από καιρό πεθάνει, το αθάνατο κορμί σου θα τυλίγει το
δικό μου, με την καταπληκτική εικόνα σου παρούσα πάντοτε, μεταξύ
των ατελείωτων θαυμάτων της ζωής και της αιωνιότητας, όμως αν
εγώ ζω
Τη φωνή σου και το μέταλλό της, το βλέμμα σου, τις λάμψεις του,
Τη μυρωδιά σου, το άρωμα των μαλλιών σου και πολλά άλλα
πράγματα που ζούνε ακόμη μέσα μου,
Μέσα σε μένα που δεν είμαι ούτε ο Ρονσάρ ούτε ο Μπωντλαίρ,
Αλλά ο Ρομπέρ Ντεσνός και που θα μου άξιζε να ήμουν ένας απ'
αυτούς
Γιατί σε γνώρισα και σ' έχω αγαπήσει,
Εγώ που είμαι ο Ρομπέρ Ντεσνός για να σε αγαπώ,
Και που δεν θέλω, πάνω στην άθλια γη, τίποτε πέρα απ' αυτή την
μνήμη να κρατήσω.
Robert Desnos, ποιήματα, εκδ. Εστίας, μτφρ: Βερονίκη Δαλακούρα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου