Αμέτρητες λέξεις του πόνου για τους ανθρώπους τους σκυθρωπούς, λέξεις βογγητά και μούρμουρα, απελπισίας χαλάσματα, φορτωμένες την ανθρώπινη κατήφεια και κατάρα. Λέξεις του πόνου, περισσεύματα ζωής καταραμένης, καθηλωμένες στα κόκκαλα που στενάζουν και στις σάρκες που αιμορραγούν, λέξεις που συνθέτουν κονσέρτα από «αχ», λέξεις που στενάζουν σε σιδερένια κρεβάτια αρρώστων, μισές, οδυνηρές που μισανοίγουν και πια δεν βλέπει κανείς και τίποτα δεν αγγίζει, μοναχά το χέρι του πόνου αποκεφαλίζει. Λέξεις του πόνου βαρετές, καυτές σαν πυρωσιά. Λέξεις αναθεματισμένες του πόνου που αδυσώπητος ξαφνικά ξεσπάει στο έρημο κορμί και το εξουθενώνει. Λέξεις του πόνου ερημικές ενός τοπίου άδειου που μέσα του πλέεις γυμνός δίπλα στο πηγάδι.
Λέξεις του πόνου ακατάβλητες, το στερέωμα πάνω σου καταρρέει κι άστρα αγκάθια τρυπούν ένα κορμί που καίει.
Σταύρος Λαγκαδιανός, Λέξεις της ανθρώπινης ράτσας, Οι δικές μου Λέξεις, Γαβριηλίδης 2019.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου