Όταν ζούσα στη μυστηριώδη νήσο τα σύνορα του έθνους μου ήταν το σπίτι του Κόντε,
η καμπάνα του ΄Αη Σπυρίδωνα κι εκεί που πάρκαρε το μηχανάκι του ένας Σπύρος που
έπινε τζιτζιμπίρες και μ’ έβγαζε βόλτες πάνω κάτω στο Λιστόν.
Στη γενέθλια είχα ορίσει χωρικά ύδατα το υπόγειο που έκρυβα κάτι παλιά Κοσμοπόλιταν
με συμβουλές “πώς να τον κατακτήσετε σε δέκα λεπτά”, το στενό ανάμεσα Αγίας Μαρίνης
και Σαλαμίνος που κάποιος πολύ Κατακτητής με είχε κατακτήσει και το κοσμικό κέντρο
Φάληρο που θαυματουργούσε τις προκατακλυσμιαίες εποχές που ΕΟΚ και ΝΑΤΟ
ήταν το ίδιο συνδικάτο.
Εδώ που είμαι τώρα, σ’ αυτή τη μικρή βόρεια κόγχη με τους μιναρέδες και τις παλιές
καπναποθήκες, ελέγχω το στρατό μου ανάμεσα στα Κτελ που αναχωρούν και στα Κτελ
που επιστρέφουν. Στο σαλόνι οι προμαχώνες με τα άπαντα του Μικρού Νικόλα και τις
τραυματισμένες Μπάρμπι εγγυώνται την εθνική μου ασφάλεια.
Δεν κινδυνεύω από εχθρικά φουσάτα.
Κανένας λίβας δε μου καίει τα σπαρτά.
Είμαι η σημαία μου, οι παραστάτες μου, η μουσική στα μεγάφωνα
και τα χειροκροτήματα του πλήθους μου.
Είμαι η θάλασσα, οι κάμποι μου και τ’ άσπαρτα ψηλά βουνά μου.
Είμαι κι αυτά κι εκείνα – όλα πατρίδα μου είμαι.
Γλυκερία Μπασδέκη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου