Karin Boye - Δύο Ποιήματα

Της νύχτας βαθύ βιολοντσέλο

Της νύχτας βαθύ βιολοντσέλο
σκορπά τη σκοτεινή του αγαλλίαση στα πέρατα.
Ομιχλώδεις οι εικόνες των πραγμάτων διαλύουν τη μορφή τους
σε ποτάμια κοσμικού φωτός.
Φουσκοθαλασιές, λαμπρές εκτεταμένες,
ξεπλένουν κύμα το κύμα μέσα από μπλε νύχτας αιωνιότητα.
Εσύ! Εσύ! Εσύ!
Δηλωτική ανάλαφρη ύλη, ανθοφόρου ρυθμού ο αφρός,
αιωρούμενο, ιλιγγιώδες ονείρου όνειρο,
εκτυφλωτικά λευκό!
Είμαι ένας γλάρος εγώ, και αναπαυόμενος σε τεντωμένα φτερά
πίνω θαλασσινό αλάτι ευδαιμονία
Πέρα μακριά ανατολικά απ’ όσα γνωρίζω,
Πέρα μακριά δυτικά απ’ όσα επιθυμώ,
και αγγίζω την καρδιά του κόσμου –
εκτυφλωτικό λευκό!

Το δέρμα μου είναι γεμάτο από πεταλούδες

Το δέρμα μου είναι γεμάτο από πεταλούδες,

από σκιρτήματα φτερών–

φτερουγίζουν πέρα στον κάμπο και απολαμβάνουν το μέλι τους

και πετούν στο σπίτι και πεθαίνουν

με μικρούς θλιβερούς σπασμούς,

και ούτε ένας κόκκος γύρης δεν έχει διαταραχτεί

από τα ελαφρά πόδια.

Γι’ αυτούς είναι ο ήλιος, ο πυρακτωμένος,

απέραντος, γηραιότερος από το χρόνο…

 

Αλλά κάτω από δέρμα και αίμα και μέσα απ’ το μυελό

μετακινούνται βαριά βαριά φυλακισμένοι αϊτοί θαλάσσιοι,

φαρδύφτεροι, που ποτέ δεν αφήνουν το θήραμά τους.

 

Πώς θα ήταν η ανησυχία σας μια φορά

σε θαλάσσια ανοιξιάτικη θύελλα;

Πώς θα ήταν η κραυγή σας,

όταν ο ήλιος πυράκτωνε κίτρινα μάτια;

Κλειστή η σπηλιά! Κλειστή η σπηλιά!

Κι ανάμεσα στα νύχια, στριφογυρίζουν

σαν υπόγειοι βλαστοί λευκές

οι εσώτερες ίνες μου.

Για χάρη του δέντρου, 1935
Απόδοση: Δέσποινα Καϊτατζή-Χουλιούμη