Μπίλη Βέμη - Μυστήριο

Το πράγμα αντηχούσε κι εγώ δεν ήξερα
Σα μανιτάρι άπλωνε η ομπρέλα του στο στήθος μου
Με αργή κίνηση όπως απλώνει στο βυθό το μελάνι

Και είδα τον πατέρα μου να 'ρχεται σιωπηλός και
απόμακρος
τόσο κοντά μας κι όμως σ' έναν άλλο κόσμο
Μες στα συρτάρια του είχαν βρει ρούχα λαμπρά
κρυφά κοστούμια από μπροκάρ γαλάζιο γκρι άγνωστά μας
Αυτά μας έφερναν κι εκείνος παρακολουθούσε αμέτοχος
με κείνη τη θλίψη στο πρόσωπο
Και είδα τον πατέρα μου σιωπηλό κύκνο
να σκίζει τη μέρα στο χαμηλό δωμάτιο
να πλέει στο φως στο ημίφως και πάντα κοντά στην
πόρτα
να στέκεται και να κοιτάζει
περαστικός κύκνος ενός άλλου κόσμου

Τοπίο που σε λένε ποίημα