Οπλισμένη, ορθή, με πανοπλία
προxώρησα μπροστά –
αλλά το προσωπείο ήταν φτιαγμένο από τρόμο
και ντροπή.
Θέλω να ρίξω τα όπλα μου,
ξίφος και ασπίδα.
Όλη η απάνθρωπη κακία
ήταν ο πάγος μου.
Είδα τους σπόρους τους ξερούς
στο τέλος να ξεμυτίζουν.
Είδα το φωτεινό πράσινο
να απλώνεται.
Η αδύναμη ζωή είναι δυνατή
πιο δυνατή κι από το σίδερο
μεσ’ από την καρδιά της γης βγαλμένη
και απροστάτευτη.
Χαράζει η άνοιξη στους τόπους του xειμώνα,
εκεί που πάγωνα.
Θέλω να συναντήσω της ζωής τη δύναμη
άοπλη.
Μετάφραση: Μαργαρίτα Μέλμπεργκ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου