Αναστάσης Βιστωνίτης - Η επαύριος

Σφυρηλατημένο φως σε νύχτα τρόμου.
Φλεγόμενη τίγρη η αγριότητα
σκίζει το δέρμα μου.
Οι άλλοι πουλιά σε καταδίωξη
μυρίζουν τοίχο και σκοτάδι.
Τα μάτια τους αφιονισμένα αγρίμια στον κάμπο.

Ανάμεσα στην πόλη και το πρόσωπό μου
ο γυάλινος ποταμός του παραθύρου
διάτρητος από μηχανήματα που εκτελούν
πράξεις τρελών.

Η νύχτα διαρκεί μέσα στο χρόνο –
μαύρη φλόγα από σιδερένια κεριά
που έχουν φιτίλι την ενέδρα.

..........

Ξημέρωσε.
Ανοίγονται οι δρόμοι.
Η πέτρα τρίζει από το φως.
Η πανοπλία της θάλασσας.

Χάνομαι στην ωμή λευκότητα της μέρας.

Από τη συλλογή Ανιχνευτές (1974)