Αποψε ἁμάρτησε καὶ πάλι στὴν ψυχή σου
Τὸ βράδι ἐτοῦτο φίδι ὣς μιὰν ὀργιά
Μ᾿ ἕνα λυγμὸ ποὺ ἀχνίζει πυρκαγιὰ
Καὶ ποὺ ἀναβρύζει ἀπὸ τὰ σπλάχνα τῆς ἀβύσσου
Μὲ βαρυγώμιες γιὰ τὰ δυὸ πέτρινα χέρια
Ποὺ ἐκλεῖσαν πρὶν προλάβεις νὰ διαβεῖς
Τὰ βάθη ἐκέντα ἡ λάμα τῆς πληγῆς
Χρόνους πολλοὺς μετά σ᾿ ἀτέλειωτα νυχτέρια
Μ᾿ ἀφοῦ ἡ ἀγάπη μάταια πιά στὸ ταπεινό σου
Μνημονικὸ δὲ βρίσκει νὰ σταθεῖ
Κι ἂς πάσχισε μὲ πρόθεση ἀγαθή
Ἀλάργεψε καρτερικὰ κι ἀποξενώσου
Στὴ μεγαλόπρεπη σιωπὴ ποὺ μᾶς τυλίγει
Χωνεύοντας τῆς νύχτας κάθε ἀχὸ
Τὸν πόνο τὸν ὀξύ σου ὡς ν᾿ ἀντηχῶ
Κύματα νιώθω μὲ χτυποῦν ἀπαίσια ρίγη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου