Στο σκοτάδι δίχως κανένα σημάδι όταν κλείνουν οι πόρτες και κροτούν τα παράθυρα επτασφράγιστα μυστικά. Η μνήμη κοιμάται στην όχθη της λίμνηης που πλησιάζει τον δρόμο στρωμένο με φύλλα από το παραμύθι εκείνου, στρατιώτη που δεν ξυπνά. Στο λιβάδι οι τριγωνικές κλίνες θα δέχονται ζώα με το δέρμα ριγμένο στην ευθεία του Πόντου συναντώντας τον πάγο με μικρό σαδισμό. Το λευκό κι η ανάσα οι ατμοί που τραυλίζουν στο γυμνό πρόσωπο εκείνου. Δεν υπάρχει το κτήνος τεθλασμένο στο ύψος μιας ασκημίας που βρίσκει την άξια κόρη σιγαλή στο κρεβάτι. Η ψυχή στο άσυλο έχει τους δικούς της νόμους πατά σαν να' ναι τα φύλλα πορφυρό φιλόξενο στρώμα. Το φθινόπωρο ο έρωτας σβήνει παρευρίσκεται εκείνη στο θάνατο μίας καρδιάς.
Πηγή: Βερονίκη Δαλακούρα, 26 Ποιήματα, Αθήνα: Άγρα 2004.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου