Μέσα στοὺς τάφους κατοικῶ, μόνο οἱ νεκροὶ μ’ ἀκοῦνε,
ἐχθρὸς πάντα θανάσιμος θὰ μείνω τοῦ ἑαυτοῦ μου,
οἱ ἀνίδεοι καὶ οἱ ἀχάριστοι τὴ δάφνη μου κρατοῦνε,
ὀργώνω κι ἄλλοι χαίρονται τὸ κάρπισμα τοῦ ἀγροῦ μου.
Κανένα δὲ ζηλοφθονῶ. Ἡ ὀδύνη τί μὲ νιάζει,
τριγύρω τὸ ἀκατάλυτο μῖσος, ἡ καταφρόνια!
Ἀρκεῖ μόνο ποὺ ὅσες φορὲς τὸ χέρι μου σὲ ἀδράζει,
ὁλοένα πιὸ τερπνὰ ἀντηχεῖς, ὦ λύρα μου Ἀπολλώνια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου