Κάποιος πέθανε. Και ενώ όλα είχαν ετοιμαστεί για την ταφή, συνέβη κάτι εξαιρετικό: ο νεκρός άρχισε να κινείται. Δίχως η καρδιά να λειτουργεί και με το αίμα ακίνητο στις φλέβες, ο άντρας σηκώθηκε, έκανε μερικά βήματα και έπειτα πάλι κατέρρευσε. Αυτό επαναλαμβανόταν κάθε μέρα. Βάλθηκαν τότε να του μιλούν, να του θέτουν παραπλανητικές ερωτήσεις. Απεδείχθη ότι ο πεθαμένος άκουγε, γιατί έγνεφε κουνώντας το κεφάλι. Η σήψη προχωρούσε. Το σώμα ήταν πια λειψό, οι ώμοι πεσμένοι, το κεφάλι ανίσχυρο στους ολιγόλεπτους καθημερινούς περιπάτους. Ήρθε τότε η φίλη του Α. αποφασισμένη να δώσει στον έρωτά της τη μορφή της θυσίας που θα τον εξάγνιζε. Το κορμί βημάτιζε στηριγμένο στην αγκαλιά της, έπειτα αφηνόταν στα μπράτσα της να αναπαυθεί. «Θέλω να ζήσεις», του έλεγε. «Ω, μα τι λέω…» Κοιμόταν δίπλα του. Απαντούσε στα νεύματά του. Τις νύχτες τον σκέπαζε με τα ρούχα της. Ένα βράδυ του ‘πιασε τα χέρια τόσο δυνατά, που λίγη σάρκα απέμεινε στα δάχτυλά της. «Ποιος απ’ τους δυο είναι μέσα στον άλλο;» φώναξε. Κανείς δεν απάντησε. Φύλλα, φύλλα… σκέπασαν τους δρόμους.
Μέρες ηδονής, 1990
Πηγή: Ελληνική ποιητική ανθολογία θανάτου του εικοστού αιώνα, Εκδόσεις Καστανιώτη, 1995.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου