Θα αγνοήσω την οσμή τής λάσπης και την ανάγκη να επιπλήξω τη βροχή και το κάψιμο που έχει καιρό τώρα καθίσει στο στήθος μου.
Γυρεύω μια ταιριαστή παρηγοριά για την κατάστασή μου που δέν αφήνει να ερμηνεύσω τα χείλη μου καταπώς θέλω
Ούτε να διώξω τις στάλες τής ομίχλης από τα κόκκινα πέταλά σου
Ούτε να τροχίσω την εμμονή που με κυριεύει όταν καταλαβαίνω πως δέν είσαι πλάι μου τούτη τη στιγμή
Και πως ποτέ δέν θα ‘σαι…
Όταν αναγκάζομαι να δικαιολογώ τη θέση μου στην τιμωρό σιωπή τής νύχτας.
Να φέρεσαι ως να ήταν η γη σιωπηλή όταν τη βλέπουμε από μακριά και ως να μήν ήταν όσα έγιναν μεταξύ μας παρά μόνο ένα παρατραβηγμένο κακό αστείο
#
Τί πιστεύεις για τις μέρες που έζησα μαζί σου;
Για τις λέξεις που από τον βαρύ μου πόνο τόσο γοργά εξαερώθηκαν;
Για τους κόμπους που εναποτέθηκαν στο στήθος μου σαν ξερά φύκια;
Ξέχασα να σού πω πως συνήθισα την απουσία σου (τεχνικά μιλώντας)
Και πως οι ευχές χάνουν τον δρόμο για τους πόθους σου
Και πως η μνήμη μου διαβρώνεται.
Πως ακόμα κυνηγώ το φως, όχι για να βλέπω, αλλά γιατί το σκοτάδι τρομάζει… ακόμα κι’ αν το συνηθίζουμε.
Αρκεί η συγγνώμη μου; Για όσα έγιναν όσο προσπαθούσα να βρω καλές δικαιολογίες.
#
Για κάθε φορά που η ζήλια αφυπνιζόταν στο στήθος μου,
Για κάθε φορά που η απελπισία γκρέμιζε μια νέα μέρα τών σκοτεινών ημερών μου
Για κάθε φορά που έλεγα πως η Δικαιοσύνη υπέφερε από πόνους περιόδου και πως ο Έρωτας ήταν πτωχός τω πνεύματι στο φθινόπωρό του με στυτική δυσλειτουργία!
#
Πρέπει να παραμερίσω τη μνήμη μου
Και να ισχυριστώ ότι κοιμάμαι καλά.
Πρέπει να ξεριζώσω τις ερωτήσεις
Που ήρθαν να βρουν αιτιολόγηση, πειστικές απαντήσεις.
Τις ερωτήσεις που, για πολύ προσωπικούς λόγους, ήρθαν μετά την πτώση τής συνηθισμένης στίξης.
#
Ας εξηγήσει ο καθρέφτης πόσο όμορφη είσαι!
Διώξε τον σκονισμένο σωρό τών λέξεών σου, ανάσανε βαθιά.
Θυμήσου πόσο πολύ σ’ αγάπησα και πώς έγινε το όλο ηλεκτροπληξία που θα μπορούσε ν’ αρχίσει τεράστια πυρκαγιά… σε άδεια αποθήκη!
Άσυλο: να στέκεσαι στο τέλος τής σειράς.
Να σού δίνουν ένα κομμάτι ψωμί
Το να στέκεσαι: κάτι που έκανε ο παππούς σου
Χωρίς να ξέρει το γιατί.
Η Μπουκιά; : Εσύ
Η πατρίδα: μια κάρτα για το πορτοφόλι σου.
Το χρήμα: Χαρτιά με φωτογραφίες Ηγετών.
Η φωτογραφία: Η υποκατάσταση εν αναμονή τής επιστροφής σου.
Και η επιστροφή: Μυθολογικό ον… από τα παραμύθια τής γιαγιάς σου.
Τέλος τού πρώτου μαθήματος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου