ΣΕ ΚΑΘΕ ΑΝΑΧΩΡΗΣΗ και μια επιστροφή
Γυμνώθηκαν τόσο πολύ κι οι αποχαιρετισμοί
Ούτε χέρια σπασμωδικά να κινούνται ανεμίζοντας μια
πνιγμένη εγκαρτέρηση
Μήτε σφυρίγματα ατμομηχανών να υποθάλπουν μια
ρομαντική αναβίωση
*
Το δέρμα μας πήρε τώρα το χρώμα της γης
Λησμονήσαμε το περίβλημα της στοργής πού να βρεθεί
γυναικείο χέρι ν’ απαλύνει τις βλεφαρίδες σου σ’ αυτήν
την αγριάδα
Την πίκρα της ξενιτιάς όσο να πεις τη φανταζόμασταν σαν
ελιά πικρή όμως σε φαρμακώνουν οι ξένες φωνές
Ολούθε σε πνίγουν τα βουνά και διανεύουν επάνω σου τα
παγερά φεγγάρια της ανατολής
*
Τα χαράματα στα πεδία ασκήσεων βαδίζοντας σε πυκνή
παράταξη
Αδιάκοπα αναπολούσα τα μάτια σου που άστραψαν στον
ερχομό μου
Ποτέ μας δεν αρνηθήκαμε − τάχα μια μέρα θα χαρούμε την
πεμπτουσία της άρνησης
Εμείς που κυνηγημένοι από το φάσμα της απουσίας σου
Σερνόμαστε στα λασπόνερα μνημονεύοντας τ’ όνομά σου
Τα εξαίσια πυροτεχνήματα του ονόματός σου
Από τη συλλογή «Σε πρώτο πρόσωπο», [1957].
Πηγή: Η συγκεντρωτική έκδοση «Κλείτος Κύρου, εν όλω ΣΥΓΚΟΜΙΔΗ, 1943-1997», εκδ. Άγρα, 2006.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου