André Breton - Ηλιοτρόπιο

Ἡ ταξιδιώτισσα ποὺ διασχίζει τὸ κτίριο τῆς Λαϊκῆς Ἀγορᾶς μὲ τὸ ποὺ πέφτει τὸ καλοκαίρι

Περπατώντας στὰ νύχια τῶν ποδιῶν της

Ἡ ἀπελπισία ἐκύλαγε στὸν οὐρανὸ τὰ μεγάλα καὶ τόσο ὄμορφα ζιγκιβέρια της

Καὶ μέσα στὴν τσάντα της ὑπῆρχε τ᾽ ὄνειρό μου τὸ φιαλίδιο ἐκεῖνο μὲ τ᾽ ἅλατα

Ποὺ μόνο τοῦ Θεοῦ ἡ ἀνάδοχος ἔχει μυρίσει

Τὸ ζαβλάκωμα ξεδιπλωνόταν σὰν τὸν ἀχνὸ

Πάνω στὸ σκυλὶ ποὺ καπνίζει

Ἢ ἐρχόταν νὰ ἐλέγξει τὰ ὑπὲρ καὶ τὰ κατά

Ἡ νεαρὴ γυναίκα τὴν ὁποία οὐδεὶς μποροῦσε νὰ τὴ δεῖ εἰμὴ μόνον κακοτρόπως καὶ πλαγίως

Εἶχα ἄραγε ἐγὼ σχέσεις μὲ τὴν πρέσβειρα τοῦ νίτρου

Ἢ τῆς λευκῆς καμπύλης ἐπάνω σὲ μαῦρο φόντο ποὺ τὸ ἀποκαλοῦμε στοχασμὸ

Τὰ λαμπιόνια ἄναβαν σιγὰ-σιγὰ στὶς καστανιὲς

Ἡ Ἄνευ Ἴσκιου Κυρία γονάτισε στῆς Συναλλαγῆς τὴ γέφυρα

Στὴν ὁδὸ Ζὶ-λὲ-Κὲρ τὰ γραμματόσημα δὲν ἦσαν πλέον τὰ ἴδια

Τῶν νυχτῶν οἱ ὑποσχέσεις εἶχαν ἐπὶ τέλους κρατηθεῖ

Τὰ ταχυδρομικὰ περιστέρια οἱ χάριν συνδρομῆς ἀσπασμοὶ

Ἔβρισκαν περιποίηση στὰ στήθη τῆς ὄμορφης ἄγνωστης

Ἀφοῦ εἶχαν πρῶτα τοξευθεῖ κάτω ἀπ᾽ τὰ κρέπια τῶν τέλειων σημασιῶν

Κανονικὴ ἄγροικία εὐδοκιμοῦσε στοῦ Παρισιοῦ τὴ μέση

Καὶ τὰ παράθυρά της ἔβλεπαν στὸν Γαλαξία

Ἀλλὰ κανεὶς δὲν τὴν ἐκατοικοῦσε ἀκὀμα ἐξ αἰτίας αὐτῶν ποὺ ἐπρόκειτο νὰ ᾽ρθοῦνε

Αὐτῶν ποὺ ἐπρόκειτο νὰ ᾽ρθοῦνε καὶ ποὺ ξέρουμε ὅτι εἶναι πιὸ ἀφοσιωμένοι ἀπ᾽ ὅλους τοὺς ἐπανερχόμενους

Διότι οἱ πρῶτοι ὅπως καὶ τούτη ἡ γυναίκα ἐπιδεικνύουν διάθεση νὰ κολυμπήσουν

Καὶ μὲς στὸν ἔρωτα μπαίνει ἔτσι καὶ κάτι ἀπ᾽ τὴν οὐσία τους

Ἡ ὁποία καὶ τοὺς ἐσωτερικεύει

Δὲν εἶμαι ἐγὼ παιχνίδι καμιᾶς αἰσθητήριας ἐξουσίας

Κι ὡστόσο ὁ Γρύλος ποὺ τραγούδαγε μὲς στῆς τέφρας τὴν κόμη

Ἕνα βραδάκι κοντὰ στὸ ἄγαλμα τοῦ Ἐτιέν Μαρσὲλ

Μοῦ ἔριξε μιὰ ματιὰ μὲ νόημα

Ὁ Μπρετὸν περνάει εἶπε.

Μετάφραση: Γιῶργος Κεντρωτής