Arseni Tarkovskij - Δύο ποιήματα

 Απ’ το πρωί χτες σε περίμενα

Απ’ το πρωί, χτες, σε περίμενα,
το ΄ξεραν πως δε θα ’ρθεις, το ’χαν μαντέψει.
Θυμάσαι τι όμορφη μέρα ήταν;
Σωστή γιορτή. Δε χρειαζόμουν πανωφόρι.

Ήρθες πια σήμερα, κι η μέρα
βγήκε μελαγχολική, βαριά,
κι έβρεχε, κι ήταν κάπως αργά,
και τα κλαδιά κρύα από τις βροχοστάλες.

Η λέξη δεν παρηγορεί, το μαντίλι δε σφουγγίζει.

Πάει πια το καλοκαίρι

Πάει πια το καλοκαίρι,
θαρρείς και δεν υπήρξε.
Στη λιακάδα είναι ζεστά,
μα αυτό δε φτάνει.

Όλα γίναν τελικά,
πέσαν όλα στα χέρια μου
σαν φύλλο πενταπλό,
μα αυτό δε φτάνει.

Ό,τι κακό δε χάθηκε,
ό,τι καλό δεν ήταν μάταιο,
όλα λαμποκοπούν μες στο καθάριο φως,
μα αυτό δε φτάνει.

Η ζωή με περιμάζεψε
σώο μες στη φτερούγα της,
κι η τύχη μου πάντα βαστάει,
μα αυτό δε φτάνει.

Φύλλο δεν κάηκε,
κλαδί δεν τσάκισε...
Καθαρή σαν το γυαλί είναι η μέρα,
μα αυτό δε φτάνει.

Πηγή: Αντρέι Ταρκόφσκι, Σμιλεύοντας το Χρόνο, μετάφραση Σεραφείμ Βελέντζα,Εκδόσεις Νεφέλη 1987.