Λένα Παππά - Εξομολόγηση

Δική σου

δική σου ήμουν και είμαι

ολοένα και πάντα.

Σε πείνασα

όπως ο πεινασμένος το κρουστό ψωμί

σε δίψασα

όπως τη βροχή η φρυγμένη γη του θέρους.

Μέσα στις εφιαλτικές

ώρες της απιστίας, σε περίμενα

όπως το ανυπόμονο μικρό πουλί

τα νέα φτερά του

και μέσα στον κλειστό κύκλο της άρνησης

τέντωνα το τόξο της αγωνίας μου, ματώνοντας

τα δάχτυλά μου.

Ιδές

σου απλώνω τα χέρια, όπως το βρέφος

ζητώντας τρυφερότητα και προστασία.

Γυρίζω σε σένα

γιατί ποτέ δεν έφυγε η καρδιά μου από σένα:

Γιατί όταν έλεγα «αγαπημένε μου»- φώναζα εσένα

γιατί όταν έλεγα «ευτυχία»- μιλούσα τ᾽ όνομά σου.

Έρχομαι κοντά σου για να ξαναβρώ

την ελευθερία μου, τη δικαιοσύνη μου

για να πλάσσω το πρόσωπό μου, που διαλύθηκε

μέσα στη νύχτα

για να θυμηθώ τ᾽ όνομά μου, που χάθηκε

μέσα στον άνεμο.

Μπορώ γλυκύτατη να σ᾽ ονομάσω

πηγή της ζωής μου

ρίζα του είναι μου.

Πηγή: Λένα Παππά, Τα ποιήματα (1956- 1992) ποιητική συλλογή: Ουρανοδρόμιο, σελ. 437- 438, Αρμός, Σεπτέμβριος 1994).