Μ’ επέρασεν από τον νου απόψε να γράψω δια τον έρωτά μου. Και όμως δεν θα το κάμω. Τι δύναμι που έχει η πρόληψις. Εγώ ελευθερώθηκα από αυτήν∙ αλλά σκέπτομαι τους σκλαβωμένους υπό τα μάτια των οποίων μπορεί να πέσει αυτό το χαρτί. Και σταματώ. Τι μικροψυχία. Ας σημειώσω όμως ένα γράμμα -Τ- ως σύμβολον [του αισθήματός μου ή] αυτής της στιγμής.
[9.11.1902]
Δεν ξεύρω αν η διαστροφή δίδει δύναμιν. Κάποτε το νομίζω. Αλλά είναι βέβαιον ότι είναι η πηγή μεγαλείου.
[13.12.1902]
Οι άθλιοι νόμοι της κοινωνίας -μήτε της υγιεινής, μήτε της κρίσεως απόρροια- με μίκραιναν το έργον μου. Εδέσμευσαν την έκφρασί μου∙ μ’ εμπόδισαν να δώσω φως και συγκίνησιν εις όσους είναι σαν κ’ εμένα καμωμένοι. Η περιστάσεις η δύσκολες της ζωής μ’ έκαμαν πολύ να μοχθήσω για να γίνω τέλειος κάτοχος της Αγγλικής γλώσσης. Τι κρίμα. Αν κατέβαλλα -αν με το επέτρεπαν η περιστάσεις, αν η Γαλλική με ήταν όμοια χρήσιμη- τους ίδιους κόπους στην Γαλλική, ίσως σ’ αυτήν -ως της ευκολίας που θα μ’ έδιναν η αντωνυμίες που λεν και κρύβουν- να μπορούσα να εκφράζουμουν ελευθερώτερα. Τέλος, τι να κάμω; Πάω άδικα, αισθηματικώς. Και θα μείνω αντικείμενον εικασίας∙ και θα με καταλαμβάνουν το πληρέστερον, απ’ τα όσα αρνήθηκα.
[15.12.1905]
Πηγή: https://latistor.blogspot.com/2016/03/blog-post_62.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου