Δεν μέμφομαι την άνοιξη
που εμφανίζεται έξαφνα πάλι.
Δεν την κατηγορώ γι΄ αυτό,
που κάνει ό,τι πρέπει να κάνει
χρόνο με τον χρόνο.
Ξέρω πως η θλίψη μου
δεν θα εμποδίσει τη χλόη.
Το βλαστάρι της μπορεί να λυγίσει
αλλά μόνο κόντρα στον άνεμο.
Δεν με πονάει να βλέπω
ότι συστάδες από σκλήθρες πάνω στο νερό
έχουν πάλι κάτι να θροΐσουν.
Σημειώνω το γεγονός
ότι η όχθη κάποιας λίμνης
είναι ακόμα – όπως να το ζούσες πάλι –
τόσο όμορφη όσο ήταν πριν.
Δεν αγανακτώ
με τη θέα της προοπτικής
ενός κόλπου θαμπωμένου απ΄ τον ήλιο.
Είμαι ικανή ακόμα και να φαντασθώ
κάποιους, όχι εμάς,
να κάθονται αυτή τη στιγμή
σ΄ έναν πεσμένο κορμό σημύδας.
Σέβομαι τα δικαιώματά τους
να ψιθυρίζουν, να γελάνε,
να διολισθαίνουν σ΄ ευτυχισμένη σιωπή.
Μπορώ ακόμα και να υποθέσω
ότι τους ενώνει η αγάπη
κι ότι εκείνος την κρατάει
μ΄ ένα ζωντανό χέρι.
Κάτι καινούριο από πουλιά
αρχίζει να θροΐζει μες στα καλάμια.
Θα ήθελα στ΄ αλήθεια τα καλάμια
να το ακούνε.
Δεν αξιώνω αλλαγές
στον παφλασμό των κυμάτων,
πότε φιλόπονο, πότε νωθρό
που δεν με υπακούει.
Δεν προσδοκώ τίποτα
από τα βάραθρα κοντά στο δάσος,
στην αρχή σμαραγδένια,
μετά ζαφειρένια,
μετά μαύρα.
Σ΄ ένα πράγμα μόνο δεν θα συμφωνήσω:
στη δική μου επιστροφή.
Το προνόμιο της παρουσίας –
αυτό το απαρνούμαι.
Διασώθηκα από αρκετά
και μόνο από αρκετά
για να στοχάζομαι από απόσταση.
Μετάφραση: Βασίλης Καραβίτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου