Σαράντος Παυλέας - Το λοξό πεύκο

«Αργά ονειρεύτηκα / άγρια κυκλάμινα / να παλεύουν / στον άνεμο της νυχτιάς . »

Από την ‘Άλλη όψη’ Ρωξάνη Παυλεα.

Είχαμε κάποτε ένα πεύκο καλό μας σύντροφο και φίλο , τότε που γυρίζαμε πάνω στα βουνά , ένα πεύκο που το ‘ χε κάποτε ένας συχνος άνεμος λοξέψει και μεγάλωνε , μεγάλωνε λοξό φέρνοντας και τα κλαδιά του λοξά και το αγαπούσαμε και μας αγαπούσε το λοξό μας εκείνο πεύκο •μ’ολες του τις πευκοβελόνες του τραγουδούσε μ’ ένα συριγμό στον αγέρα στην πιο ψηλή όχτη της πλαγιάς ·πάνω στο ψηλό του λόφο θρόιζε , λίγο μακριά από τ’άλλα τ’αδερφια του,θρόιζε ,θρόιζε και μας παρηγορούσε , μας δρόσιζε, μας σκέπαζε με τη σκιά του την πλούσια μέσα στου καλοκαιρινού μεσημεριού την εξέχουσα λαμπρότητα . Αισθανόμασταν σιμά του όταν του ήλιου γινόταν ένας καλός υμνωδός κάτι το θεϊκό ·σαν ν’ ανταμώναμε μαζί του το θείο έξω από το χώρο και το χρόνο , όταν το λοξό πεύκο χαιρόταν το γκρίζο το επίμονο ανεμόβροχο ψάλλοντας τον ύμνο του στη ζωή μαζί με τ ‘άλλα τ’αδέρφια του το ίδιο κι αυτό τόσο καλά ανέγνοιαστο μέσα στο σμαραγδένιο δήμο των δέντρων.

Σαράντος Παυλέας ,Συμπαντική Διδακτική, Θεσσαλονίκη 1995, σελ. 116.