Μύρια
τα κάλλη σου τρανή, ωραία Καλαμάτα…
σαν
τι τραγούδι να σου βρω γι’ αυτή την ομορφιά;
είναι
τα περιβόλια σου με λούλουδα γεμάτα
κι
η θάλασσά σου απέραντη, γαλάζια και βαθειά.
Μετά
από χρόνια άραγε ποιος θα σε τραγουδήσει…
ποιος
θ’ αγαπήσει αληθινά την κάθε σου γωνιά,
να
περιγράψει τα βουνά, τη φωτεινή σου δύση
και
τις βαρκούλες του γιαλού με τα λευκά πανιά.
Και
ποιος με στίχους θα μπορεί τάχα να ζωγραφίσει
τη
μυρωμένη σου άνοιξη που όμοια δεν ΕΙΝ’ καμμιά
και
τα χλωμά φθινόπωρα που γύρω έχουν ανθίσει
οι
ακακίες αμέτρητες και τ’ άσπρα γιασεμιά.
Ποιος
το ποτάμι το πλατύ σωστά θα περιγράψει
που
βιαστικά κατέβαινε πάνω από τα βουνά,
χωρίς
ποτέ ο ήχος του τον τόνο του ν’ αλλάξει
σε
μεσημέρια, σε βραδιές ή και σε δειλινά.
Μα
και το κάστρο στο βορηά, των ιπποτών λημέρι
ποιος
τάχα θα το μελετάει όσον καιρό θα ζει;
και
τόσα άλλα όμορφα της Καλαμάτας μέρη
ποιος
θα τ’ αναθυμίζεται ποιος θα τα νοσταλγεί…
Καίτη
Αλιφέρη--Μακροπούλου (1915-1992)
Πηγή: https://anemourion.blogspot.com/2017/11/blog-post_64.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου