Θοδωρής Κόντος-Σ'αυτή την πόλη

Σ'αυτή την πόλη

Σ'αυτήν εδώ τη βρώμικη πόλη,
γίναμε όλοι μας βρωμιάρηδες.
Φτύνουμε παχύρευστα φλέμματα,
όπου βρούμε,
μέσα σε πεζόδρομους,
πάνω σε τοίχους ουρητήρια,
κι αυτά, απλώνουν νωχελικά το περίγραμμά τους λαμπυρίζοντας κάτω απτον ήλιο,
ή γλυστράνε αφήνοντας
γυαλιστερό ίχνος,
στιλπνές ράγες τραίνου.
Ή πάλι,
πετάμε τα αποτσίγαρα
απ'τά ανοιχτά παράθυρα,
κι αυτά, ισορροπούν πάνω στις σχάρες της αποχέτευσης,
και σιγοκαίνε για λίγο,αναμμένα καρβουνάκια σε θυμίαμα,
πριν βουτήξουν στον οχετό.

Ωστόσο,
κάνουμε ανακύκλωση.
Κλείνουμε τα σκουπίδια σε σακούλες.
Τα σκουπίδια βρωμάνε
και κλείνουμε τις σακούλες σε άλλες σακούλες.
Το βράδυ τα ρίχνουμε στον κάδο.
Μετά..δεν έχουμε ιδέα.
Παρόλα αυτά,
το πλαστικό στο πλαστικό,
το χαρτί στο χαρτί,
το γυαλί στο γυαλί.
το τσιμέντο στο τσιμέντο
κι άλλο τσιμέντο.
Το όνειρο στο όνειρο,
ο κόσμος στην οθόνη,
το παιδί στο μπαλκόνι,
η ζωή στο μαντρί,
το κέρμα στη σχισμή,
το σπέρμα στους γλουτούς,
ο έρωτας στα τρία,
ενίοτε στα τέσσερα,
οι γάτες στα σαλόνια,
το βλέμμα στην άσφαλτο,
το σώμα στην άσφαλτο,•
κάποιος τρώει τη σπλήνα
που έχει πεταχτεί απτην ανοιχτή κοιλιά του•
ένας άλλος τον επαινεί,
που ξέρει να διαλέγει τον καλύτερο μεζέ,
κι όλοι μαζί
μέσα στη χύτρα.
Το καπάκι κλείνει.
Η ατμομηχανή αγκομαχάει,
κι όμως,
τρέφει πάντα στην ώρα της
τα παιδιά της, τις σάρκες τους.
Άξια μητέρα.

Ξεχάσαμε τα Σαβ/ακα
και τις αργίες.
Ξεχάσαμε τις αποσκευές στην εθνική,
στους σταθμούς, στα εκδοτήρια.
Ξεχάσαμε τα πτώματα
στους νεκροθαλάμους και
βρώμισαν.
Μέχρι να επιστρέψουν τα ζόμπι,
έχουμε δύο μέρες διορία,
να πεθάνουμε,
όπως μας αξίζει,
σε ένα μικρό παρκάκι,
ξαπλωμένοι στη μέση ακριβώς
πάνω στο χόρτο,
γυμνοί,
με τα χέρια σταυρωμένα στο στήθος,
τα γόνατα λυγισμένα,
και το βλέμμα καρφωμένο
στον ξανθό ήλιο,
από ολικά εγκαύματα τρίτου βαθμού.

Και υπηρετούμε πιστά τη δημοκρατία,
κι ας είναι η πόλη μας τεράστια•
όσο πιο αχανής αυτή,
τόσο πιο δημοκράτες εμείς.
Τόσο φιλελεύθεροι, τόσο ανεκτικοί,
που είμαστε όλοι αόρατοι•
περνάμε ο ένας μέσα απο τον άλλο,
χωρίς να αισθανόμαστε το παραμικρό.
Συνωστισμός φαντασμάτων.
Οπισθοχωρούμε βέβαια, διακριτικά
μπροστά σε τυφλούς, κουτσούς, λεπρούς,
και απομακρυνόμαστε με ευγένεια
αφήνοντας στις αποβάθρες χώρο διαθέσιμο
για τους αυτόχειρες.

Και επεκτεινόμαστε συνεχώς,
μα πάντα οικολογικά•
χτίζουμε τετραώροφες συνειδήσεις,
όχι παραπάνω.
Έτσι μπορούμε να ατενίζουνε τα πάντα απόμακρα, απο ψηλά,
μα προτιμάμε να μένουμε στα υπόγεια,
στη δυσωδία της προσωπικής ελευθερίας,
της ιδιώτευσης.
Σε κάποιο τέτοιο ανήλιαγο υπόγειο
θα βρωμίσουμε και μείς,
πριν μας περισυλλέξει
το σκουπιδιάρικο του δήμου.