Για να μετατρέψουμε ένα χώρο σε εκλογικό τμήμα (χώρο που συνήθως είναι μια αίθουσα σχολείου ή γυμναστηρίου, τραπεζαρία δημοσίου ιδρύματος, γυμναστήριο ή ένα οποιοδήποτε γραφείο του Δήμου) αρκούν λίγα έπιπλα – εκείνα τα παραβάν από πλανισμένο ξύλο, χωρίς χρώμα, που χρησιμοποιούνται για την ψηφοφορία. Εκείνο το κουτί, από ακατέργαστο ξύλο κι αυτό, που είναι η κάλπη. Εκείνο το υλικό (οι κατάλογοι, οι πάκοι ψηφοδελτίων, τα μολύβια, τα στυλό, το βουλοκέρι, σπάγγος, ταινίες από χαρτί αλειμμένο με κόλλα), που παραλαμβάνει ο πρόεδρος τη στιγμή της «σύστασης του τμήματος» – και μία ειδική τοποθέτηση των τραπεζιών που βρίσκονται εκεί. Χώροι εν πάση περιπτώσει γυμνοί, ανώνυμοι, με ασβεστωμένους τοίχους. Και αντικείμενα ακόμα πιο γυμνά και ανώνυμα. Κι αυτοί οι πολίτες, εκεί στο τραπέζι –πρόεδρος, γραμματέας, εφορευτική επιτροπή, εκλογικοί αντιπρόσωποι-, παίρνουν κι αυτοί τον απρόσωπο αέρα του αξιώματός τους.
Όταν αρχίζουν να καταφτάνουν οι ψηφοφόροι, τότε όλα ζωηρεύουν: η ποικιλία της ζωής μπαίνει μέσα μαζί μ’ αυτούς, που ο καθένας τους είναι χαρακτηριστικός τύπος, με κινήσεις υπερβολικά αμήχανες ή υπερβολικά γρήγορες, φωνές πολύ βαθιές ή πολύ ψιλές. Μα υπάρχει μια στιγμή, νωρίτερα, όταν τα μέλη του εκλογικού τμήματος μένουν μόνα και κάθονται εκεί να μετράνε τα μολύβια, μια στιγμή που νιώθει κανείς την καρδιά του να σφίγγεται.
Μετάφραση:ΤΣΙΤΣΟΒΙΤΣ - ΡΑΝΤΙΝ ΤΟΝΙΑ, εκδόσεις ΚΡΙΤΙΚΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου