Πάμπλο Νερούδα, “Τα πόδια σου αγγίζω στο σκοτάδι”

II.

Μόνος ποτέ , μαζί σου
στη γή,
διασχίζοντας τη φωτιά.
Μόνος ποτέ.
Μαζί σου στα δάση
μαζεύοντας από χάμω
το μουλιασμένο
βέλος
της αυγής,
το τρυφερό μούσκλι
της άνοιξης.
Μαζί σου στη μάχη μου,
όχι σ΄ εκείνη που διάλεξα εγώ
μα
στη μοναδική,
Μαζί σου στους δρόμους
και στην άμμο, μαζί σου
ο έρωτας, η κούραση,
ο άρτος, ο οίνος,
η φτώχεια κι ο ήλιος ενός νομίσματος,
οι πληγές, η λύπη,
η χαρά.
Όλο το φώς, το σκοτάδι,
τ΄ αστέρια,
όλο το κομμένο σιτάρι,
οι στεφάνες
του γιγάντιου ηλίανθου, γερμένες
από το βάρος του θησαυρού τους, το πέταγμα
του κορμοράνου, καρφωμένου
στον ουρανό
σαν σταυρός θαλασσινός,
όλα
το διάστημα, το φθινόπωρο, τα γαρίφαλα,
μόνος ποτέ, μαζί σου.
Μόνος ποτέ, μαζί σου
γή
Μαζί σου η θάλασσα, η ζωή,
ό,τι είμαι, ό,τι δίνω κι ό,τι τραγουδώ,
αυτή η ύλη
έρωτας, η γή,
η θάλασσα,
το ψωμί, η ζωή.

Πάμπλο Νερούδα, “Τα πόδια σου αγγίζω στο σκοτάδι” ,

Aπόδοση Αγάθη Δημητρούκα, εκδόσεις Πατάκη, σελ. 21-23