''Λέγε με Ισμαήλ. Πριν από μερικά χρόνια-δεν έχει σημασία πόσο ακριβώς- έχοντας λίγα ή καθόλου χρήματα στο πουγκί μου και τίποτα ιδιαίτερο που να με ενδιαφέρει στη στεριά, σκέφτηκα να ταξιδέψω λίγο στη θάλασσα και να δω το υδάτινο μέρος του κόσμου''.
''Γιατί σχεδόν κάθε εύρωστο και γερό παιδί, με εύρωστη και γερή ψυχή, κάποια στιγμή τρελαίνεται να γίνει ναυτικός; Γιατί στο πρώτο σου ταξίδι, σαν επιβάτης, σύ ο ίδιος ένιωσες μια τέτοια μυστηριώδη τρεμούλα, όταν πρωτάκουσες πως εσύ και το πλοίο σου δε βλέπατε πια τη στεριά; Γιατί οι αρχαίοι Πέρσες θεωρούσαν τη θάλασσα ιερή; Γιατί οι Έλληνες της αφιέρωσαν ξεχωριστό θεό και τον είπαν αδελφό του Δία; Ασφαλώς όλα αυτά δεν είναι χωρίς σημασία. Κι ακόμα βαθύτερη είναι η σημασία εκείνης της ιστορίας του Νάρκισσου που, επειδή δεν μπόρεσε να αδράξει τη βασανιστική, γλυκιά εικόνα που είδε στην κρήνη, βούτηξε μέσα και πνίγηκε. Όμως την ίδια εκείνη εικόνα βλέπουμε και μεις οι ίδιοι σε όλα τα ποτάμια και τους ωκεανούς. Είναι η εικόνα του άπιαστου φαντάσματος της ζωής. Κι αυτή είναι το κλειδί σε όλα αυτά''.
(μτφρ. Α.Κ.Χριστοδούλου, εκδ. Gutenberg):
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου