μονωδός, γεμίζομε τήν ἄπλετη αἴθουσα
ἤχους καί λυγμούς τό βράδι, ἐνῶ τό βράδι
πέφτει, κι εἶναι Ἡ μοναξιά μου τό πικρό
τραγούδι, πού ἀγαπῶ (ἄς ἀνθίζουν πλῆθος
ἔρωτες στούς δρόμους ἔξω!), γιατί
ἡ ἀγάπη μου δέν εἶναι ἐδῶ, δέν εἶναι
μήτε πίσω ἀπ᾿ τά χιλιόμετρα, σ᾿ αὐτούς
τούς στίχους μέσα μόνο, ναί, σ᾿ αὐτή
τήν μονωδία τῆς μοναξιᾶς, ἰδανική
καί προδομένη, ἀνθίζει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου