ΜΥΡΤΙΩΤΙΣΣΑ : «ΕΝΑ ΚΑΡΑΒΙ ΠΕΡΑΣΕ»

Αθόρυβα, σιγά, συρτά
σαν από κούραση βαριά
πάνω απ τ' ακύμαντα νερά
γλιστρά στη νύχτα ένα καράβι 
Κάποτε σκίζει τη σιωπή
το μακρυσμένο σφύριγμα του
κι είναι ένα σφύριγμα ξερό
κι είναι σαν ένα μήνυμα θανάτου 
Ωραίο καράβι του παραμυθιού
τα πέλαγα τα σπάζεις
πως της φυγής τον πόθο μου ξυπνάς
χιμαιρικό καράβι που μου μοιάζεις 
Για να μπορέσω μαζί σου να σμιχτώ
να γίνω ένα κομμάτι απ την ψυχή σου
μπροστά σου εδώ το ανθρώπινο μου βήμα
το κουρελιάζω το πετώ στο κύμα 
Πρόβαλε απ τα σύννεφα το ολόγιομο φεγγάρι
και τ' άρπαξε, το τύλιξε μες στα χρυσά του αρπάγια
το καραβίσιο του υλικό, το ξέφτισε, το διάλυσε
και κράτησε το σχήμα του μες στου φωτός τα μάγια