Πίσω απ’ τις γρίλιες είναι το μεγάλο μεσημέρι.Τα σκόρπια σπίτια κάτασπρα, κ’ ένα κόκκινοκάτω απ’ το λόφο. Λίγο πιο πάνω, ξέρουμε,είναι η μεγάλη ασβεστωμένη μάντρα. Από κεικατεβαίνει η δροσιά προς τους ευκάλυπτους, κι ένα άρωμααπό σάπια ροδάκινα σωριασμένα στο δρόμο. Άξαφνα τα τζιτζίκια σώπασαν. Δυο ηλιοκαμένα σώματαστ’ άσπρα σεντόνια. Βγάλε και το δαχτυλίδι σου – μου πιάνει ένα δικό μου χώρο στο μικρό σου δάχτυλο. [Γιάννης Ρίτσος, Ποιήματα, τ. 4ος, Κέδρος]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου