Τάκης Καρβέλης-Ποιήματα

ΤΟ ΕΝ ΗΜΙΝ ΠΑΘΟΣ

 

Εικόνες ηπειρωτικές επιδεικνύουν την αταξία τους

ταλαιπωρούνται στις χαώδεις εκτάσεις της μνήμης

χορεύοντας χορεύοντας

πρωί και βράδυ

πρωί και βράδυ χορεύοντας.

Είναι αργά πια να δοκιμάσω τα μάτια μου

πάνω στα μάτια σας,

την καρδιά μου

πάνω στην καρδιά σας.

Μεταμορφώνω τα όνειρά μου

σε χιλιάδες πρόσωπα κοριτσιών,

πάνω στα κορμιά τους

αναπαριστώ το εν ημίν πάθος.

(ΣΗΜΑΤΑ, 1956)

 

ΑΓΡΟΤΕΣ

 

Με την ψυχή στα δόντια

πάντα υπάρχουμε.

Συναρμολογημένα κόκαλα

μ’ αραχνούφαντη, σάρκινη επένδυση.

Τα σπίτια μας κλουβιά των ψυχών μας

και τα κρεβάτια των σωμάτων μας φέρετρα.

Σε ποιον να εμπιστευθούμε τον πόνο μας;

 

Τραγούδι των ηρώων, κλάψε τραγούδι των ηρώων.

 

ΓΕΡΟΝΤΙΣΣΕΣ

 

Του παρελθόντος υστερόγραφα

μπρος στου σπιτιού την πόρτα,

σαν όνειρα συλλογισμένα

που πήραν ξάφνου υπόσταση μες στον αέρα

κάθονται και κοιτάζουν.

Μέσα κι ολόγυρά τους η σιωπή,

στο βάθος ο ανύπαρκτος κόσμος.

(ΚΑΤΑΘΕΣΗ, 1966)

 

ΤΑ ΣΗΜΑΔΙΑ ΜΕΝΟΥΝ

 

Μες στον αμφίβολο αέρα

δαιμονικές σειρήνες που σφυρίζουν.

 

Μέσα στην καλοκαθισμένη σου ζωή

ουρλιάζει πάντα κάτι

που δεν μπορεί να βολευτεί

κι όλο φοβάσαι να τ’ αγγίξεις.

 

Κοίταξε μέσα. Τα σημάδια μένουν.

Όμως εσύ από καιρό έχεις φύγει.

Τα γεγονότα, φύγανε κι εκείνα.

 

Τώρα μονάχα μένουν τα σημάδια.

Κάποιες ξηρές φθαρμένες ημερομηνίες

καπνοί που η φωτιά τους λείπει.

 

ΛΑΘΡΑΙΟΣ ΤΟΥ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΥ

 

Λαθραίος του πραγματικού

και του φανταστικού ευάγωγος

κάθε φορά που οι μέσα του φωνές πληθαίνουν

σε ξένο σώμα μετοικώ

για να μπορώ να στέκομαι αντικρύ

κι αμέτοχος ν’ ακούω τους τριγμούς

του πιο δικού μου πόνου.

(ΑΛΛΑΓΗ ΣΚΗΝΙΚΟΥ, 1991)

 

ΡΟΔΙΝΟ ΦΩΣ

 

Η πραγματικότητα δεν είναι να τη ζεις

είναι για να σελώνεις τ’ άλογό σου

να παίρνεις σβάρνα τους καιρούς

να χαιρετιέσαι ν’ αντιχαιρετάς

χωρίς ν’ ακούς πατημασιές

να βλέπεις σφραγισμένα στόματα

πουλάκια να μοιρολογούν

φέρνοντας τα λυγρά τους σήματα

χωρίς να νιώθεις που έξαφνα

μες στο καταμεσήμερο

σηκώθηκε ο γλυκός μαΐστρος

ρόδινο φως ξανοίγει.

 

ΕΚΑΣ ΟΙ ΒΕΒΗΛΟΙ

 

Να ζεις προσμένοντας

ένα παιδικό ηλιοβασίλεμα

και οι μέρες σου

μια μια

να σβήνουν

μες στο αέναο παιχνίδι

χρωμάτων φευγαλέων

κι αντικατοπτρισμών απατηλών.

 

Να ξημερώνει Κατοχή

και να ξυπνάς τριγυρισμένος

από αγαπημένα ονόματα

και σιωπηλά κρυφομιλήματα.

 

Μα να μη βλέπεις τα κόκαλά τους

μπάλα στα πόδια τους.

 

ΣΤΟΝ ΚΗΠΟ ΤΩΝ ΗΡΩΩΝ

 

Ο γλυκός μαΐστρος

και τ’ ασημένια φύλλα της ελιάς

πάντα θροΐζουν στα μαλλιά μου

κάθε φορά που τ’ όνομά τους

φέγγει μέσα μου.

 

Ο κήπος των Ηρώων στον ήλιο του Μαγιού

η Κατοχή στο έμπα της

το πορφυρό τους αίμα στις επάλξεις.

(ΤΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΜΙΚΡΗΣ ΡΕΖΕΝΤΑ, 1995)

 

ΑΛΕΘΕΙ Ο ΜΥΛΟΣ ΣΟΥ ΠΑΤΡΙΔΑ

 

Αλέθει ο μύλος σου

στριφογυρίζουν τα μαχαίρια

γύρω απ’ το σώμα μας, πατρίδα,

καθώς τα καλοκαίρια

αντί για δροσερό μελτέμι

στήνουν τα’ αποκαΐδια

γύρω απ’ τα μάτια μας τρελό χορό

και βλέπουμε άξαφνα μπροστά μας

τα’ αγέραστα βουνά

γυμνά και απαστράπτοντα.

(ΣΤΗΝ ΑΒΥΣΣΟ ΤΗΣ ΛΗΘΗΣ, 2002)

Αναδημοσίευση από:https://www.oanagnostis.gr/tha-epistrefoun-pantote-afti-pou-adika-lismonithikan/