Η ΠΟΛΥΤΕΛΕΙΑ ΤΟΥ ΓΡΑΦΕΙΝ
Άπειρα μολύβια στον ουρανό
Και οι ήχοι που με ακολουθούν
Όπου κι αν βρεθώ.
Στο κάστρο μου βρίσκομαι όπως πάντα.
Οι ανθρώπινες φωνές είναι βαρετές.
Το φως που με τρυπάει, που με διαπερνάει,
Καθώς διασχίζω τον Καλιφορνέζικο δρόμο,
Καθ’ οδόν προς τον Ωκεανό.
Κατηφορίζω ορμητικά με το ποδήλατό μου,
Δίπλα στα σπίτια που υψώνονται όλο χάρη.
Ομάδες απεγνωσμένων παίζουν σκάκι στο δρόμο.
Τους παρακολουθώ.
Κάθομαι στο παγκάκι του ηλίου σιωπηλός,
Σχετικά ευτυχισμένος, κοιτάζοντας μ’ εμβρίθεια
Τους άφθονους πρωινούς περιπατητές.
(Σαλαμίνα 18 Νοέμβρη 2008)
ΟΛΑ ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ ΜΟΥ ΒΓΗΚΑΝ ΑΛΗΘΙΝΑ
Θα σας πω κάτι.
Στο Ναύπλιο-αν υπάρχει παρόμοιο μέρος
Που να ταιριάζει με το όνειρο ή τη
Μνήμη που έχω γι’ αυτό-
Σε δρόμους παλιούς, σε δρόμους σκιερούς,
Που ίσως κάποτε περπατούσα,
Χωμένος μέσα μου ίσαμε τ’ αφτιά.
Καταφέρνοντας ωστόσο ν’ αντικρίσω κι εγώ
Κάποια πράγματα, κάποιες όψεις,
Κάποιες προβολές που τρεμόπαιζαν μπροστά
Στα μάτια μου.
Η μια στιγμή αλλιώτικη από την άλλη.
Κάθε στιγμή προκαλεί την εξαφάνιση της προηγούμενης.
Ξεθεμελιώνει την παροδική μου ύπαρξη,
Τοποθετεί στη θέση της το χάος κι αμέσως μετά
Μιαν άλλη, ίδια κι απαράλλαχτη.
Έτσι που να μην υπάρχει καθόλου χώρος για τύψεις.
(Σαλαμίνα 8 Αυγούστου 2008)
Πηγή: https://teflon.wordpress.com/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου