Άπειρα μολύβια στον ουρανό
Και οι ήχοι που με ακολουθούν
Όπου κι αν βρεθώ.
Στο κάστρο μου βρίσκομαι όπως πάντα.
Οι ανθρώπινες φωνές είναι βαρετές.
Το φως που με τρυπάει, που με διαπερνάει,
Καθώς διασχίζω τον Καλιφορνέζικο δρόμο,
Καθ' οδόν προς τον Ωκεανό.
Κατηφορίζω ορμητικά με το ποδήλατό μου,
Δίπλα στα σπίτια που υψώνονται όλο χάρη.
Ομάδες απεγνωσμένων παίζουν σκάκι στο δρόμο.
Τους παρακολουθώ.
Κάθομαι στο παγκάκι του ήλιου σιωπηλός,
Σχετικά ευτυχισμένος, κοιτάζοντας μ' εμβρίθεια
Τους άφθονους πρωϊνούς περιπατητές.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου